blog 33: Ben je verkracht? Eigen schuld
“Ah, je bent aangerand? Had je maar niet zulke kleren aan moeten trekken!”
“Je naaktfoto is all over the internet? Had ‘m dan niet gemaakt, sukkel!”
“Ben je verkracht? Had je maar harder ‘nee’ moeten zeggen!”
Victim-blaming. Het negeren van de dader en de schuld bij het slachtoffer leggen. Ik maak me daar regelmatig schuldig aan en werd tijdens het meedoen met het BNN-programma ‘Verkracht of niet?’ keihard geconfronteerd met de gevolgen daarvan. Door victim-blaming durven honderden slachtoffers van seksueel geweld hun verhaal niet te doen en krijgen ze in veel gevallen ook nog psychische problemen. Ze zijn bang voor de reacties en geven zichzelf de schuld van alles wat er is gebeurd, terwijl ze zelf niets misdaan hebben…
Wanneer iemand een naaktfoto stuurt, heb je nul komma nul recht om dat privékiekje ook online te verspreiden. Wanneer een jongen of meisje je mee naar huis neemt, geeft hij of zij geenszins toestemming tot tongen. Op het moment dat je bij iemand mag slapen, zegt diegene op geen enkele manier dat hij of zij ook seks met je wil. Indirecte signalen zijn nooit een vrijbrief tot het botvieren van je eigen lusten en wensen. Communiceer, altijd en overal.
Ja, je kan mensen die seksueel misbruikt zijn naïef en dom noemen, maar beter waarderen we hun (voormalige) vertrouwen in de mensheid. Het vertrouwen dat iemand niet meteen aan je zit als je diegene toestaat om bij jou langs te komen. Het vertrouwen dat een pikante foto – ook na een relatie – onder vier ogen blijft. Het vertrouwen dat ‘nee’ gewoon ‘nee’ is en blijft. Het vertrouwen dat de ander jou en je lichaam in waarde laat. Het vertrouwen dat we de ander mogen vertrouwen. Dat is niet naïef, maar wonderschoon.
Ik vind dat ik – in het meest idealistische geval – mijn portemonnee ergens achter moet kunnen laten en twee dagen later onaangeroerd weer op kan halen (desnoods bij de politie). Ja, het klinkt wellicht wat onnozel, maar wanneer iets van mij gejat is, is dat niet mijn eigen schuld, maar die van de dief. Iets dat helaas – ook door mij – vaak andersom wordt gepredikt. Een slachtoffer wordt nog te vaak gezien als veroorzaker. Of het nou om diefstal, aanranding of verkrachting gaat. Maar, wat er ook gebeurt, iedereen moet met z’n tengels van andermans spullen, gevoel en lichaam afblijven. Geen enkel kort rokje is kort genoeg om een ongewenste aanraking te rechtvaardigen.
In plaats van met onze vingers naar slachtoffers (van seksueel misbruik) te blijven wijzen, kunnen we diezelfde vingers beter gebruiken om de daders terecht te wijzen. Steek je hand alleen in eigen boezem!
Deze blog verscheen eerder op ditisderks.nl
‘Verkracht of niet?’ terugkijken https://www.npo.nl/verkracht-of-niet/BV_101385108
