blog 36: Verander het patriarchale systeem – doe het samen
Allereerst wil ik kwijt dat ik het een heel goede zaak vind, dat alles wat er op het gebied van seksueel misbruik, verkrachting en ongewenste intimiteiten met vrouwen (en mannen) is gebeurd en nog steeds gebeurt aan het licht mag komen en niet langer verborgen blijft!
Er is een behoorlijke diversiteit aan reacties op dit onderwerp gekomen, waarbij naast moedige en schrijnende verhalen, schuldbekentenissen, verantwoordelijkheid nemen en vergeven door zowel vrouwen als mannen ook helaas nog vaak, wel begrijpelijk (maar ook zinvol en helend?), beschuldigingen over en weer worden geuit.
#Metoo wil graag een bijdrage leveren met mijn inzichten.
In dit “patriarchale systeem” dat we in mijn ogen, onbewust, al generaties lang samen hebben gecreëerd worden naar mijn mening, meisjes en jongens, vanaf geboorte uit verbinding met zichzelf gehaald, doordat we hen in opvoeding en onderwijs, leren zich aan te passen aan eisen en wensen van ons volwassenen, zonder in de gaten te hebben dat kinderen daardoor niet mogen zijn zoals ze zijn! Zo gezien zijn zowel meisjes als jongens al generaties lang “slachtoffer” van door volwassenen doorgegeven pijn en angst op het gebied van de rolpatronen die van jongens en meisjes worden verwacht.
In ons reguliere onderwijs en daaraan gerelateerde opvoedingssysteem worden kinderen door volwassenen onbewust “ontmoedigt” in hun creatieve vermogens, nemen van verantwoordelijkheid, het ont-wikkelen van autonomie en authentiek mogen zijn. De bewijzen van wetenschappelijke onderzoeken die dit staven zijn legio!
Gevolg daarvan is dat we van kinds af aan leren denken volgens vast aangeleerde en opgelegde patronen en handelen, zonder ons nog echt bewust te zijn van wat we doen! We lopen onbewust dag in, dag uit volgens vaste patronen in een tredmolen!
Vanuit dit onbewuste denken en handelen doen kinderen van de ene generatie later als volwassenen hetzelfde, maar nu als “dader”, met de volgende generatie! De eisen en wensen van het “volwassen” systeem worden weer vanuit onbewust denken en handelen doorgegeven! En ook wij volwassenen van deze generatie hebben daar vrijwel allemaal onbewust aan meegewerkt, totdat we in deze tijd ieder op zijn/haar moment wakker worden.
Dat de meerderheid (en ikzelf af en toe ook!) nog steeds een grotendeels onbewust leven leiden, wordt mooi duidelijk in de filmpje van Bruce Lipton, waarin hij laat zien dat wij voor 95% (of meer) onbewust zijn van ons denken en handelen:
Zo gezien, ben ik dus zowel slachtoffer als dader van dit patriarchale systeem en tot het moment dat ik me daarvan bewust word, hou ik het systeem zelf onbewust in stand!
Een belangrijke vraag voor mij wordt dan; “Kan ik verantwoordelijkheid nemen, als ik me niet bewust ben van mijn patronen in denken en handelen?”
Volgens Eckhart Tolle in zijn boek “Een nieuwe aarde” kan men iemand die zich niet bewust is van mijn on(der)bewuste (ego!) patronen eigenlijk nooit iets verwijten of verantwoordelijk stellen!
Ik ben dat helemaal met hem eens, hoewel ik dit zeker geen pleidooi vind voor het niet hoeven nemen van verantwoordelijkheid!
Trauma’s, die vrouwen (en mannen) door seksueel misbruik, verkrachting en ongewenste intimiteiten hebben opgelopen dienen we heel erg serieus te nemen en vragen om verwerkingstijd en erkenning! In het belang daarvan is verantwoordelijkheid nemen een absolute must!
Maar, verantwoordelijkheid nemen kan ik dus pas als ik mijn denken, voelen en handelen “niet meer buiten mezelf leg” maar besef dat ik alles zelf creëer en heb gecreëerd!
Wat ik hiermee wil zeggen is, dat wijzen naar anderen, een excuus is om niet met mijn eigen verantwoordelijkheid aan de slag te gaan!
En nu ik me daarvan bewust ben geworden neem ik verantwoordelijkheid voor het feit dat ik anderen, waaronder vrouwen heb gekwetst, gemanipuleerd, belogen, gedreigd en onderuit gehaald! Daarvan ben ik de DADER en ik ben volledig verantwoordelijk voor de daaruit ontstane schade!
Maar………, ook voor mijn SLACHTOFFERSCHAP neem ik verantwoordelijkheid. Niet als kind want die verantwoordelijkheid kon ik als kind nog niet dragen. Maar op het moment dat ik volwassen werd en me nog steeds liet slachtofferen, heb ik verzuimd voor mezelf op te komen en mijn ware gevoelens te uiten. Ik heb altijd een keuze gehad, maar was niet altijd bereid de gevolgen daarvan te nemen, waardoor ik mezelf in de steek liet, heb verloochend!
Ik ervaar dan ook dat dit patriarchale “systeem” waarin we nu leven in stand wordt gehouden door ALLE DEELNEMERS, zowel mannen als vrouwen die allemaal ook daders en slachtoffers zijn. Wij zijn allemaal het systeem en daarom kunnen we het volgens mij ook alleen samen veranderen, te beginnen bij mezelf, want ik kan iemand anders niet veranderen. Daarom pleit ik ervoor dat vrouwen en mannen, allemaal de hand in eigen boezem steken voor hun eigen dader en slachtofferschap! Door persoonlijk verantwoordelijkheid te nemen kunnen we weer in onze eigen kracht gaan staan en samen de pijn van het verleden transformeren naar de liefde, die we allemaal in wezen zijn. Het moeilijkst daarin is misschien wel om compassie te blijven voelen voor mannen en vrouwen, die zich nog niet bewust zijn van zichzelf en dus geen verantwoordelijkheid kunnen nemen, omdat zij nog niet zijn ontwaakt?
En daarom is VERGEVING, voor zowel mannen als vrouwen voor mij de voorwaarde om samen op een constructieve manier te kunnen groeien in bewust zijn. Allereerst vergeving van mezelf voor zowel mijn daderschap als mijn slachtofferschap. Daaruit volgt vanzelf vergeving van alle anderen. Mocht je nog twijfelen aan de logica en kracht van vergeving, bekijk dan tot slot nog even dit filmpje:
In Lak’ech (ik ben een andere jij)
