blog 6: #Iwill: een pleidooi voor meer steun

‘Ik zal luisteren, me inleven in het oogpunt en de gevoelens van een ander, gehoor geven aan een ‘nee’, ingrijpen bij seksisme, een consequent front vormen tegen aanranders.’ Dat is wat iedereen zich moet voornemen, nu de alomtegenwoordigheid van seksuele intimidatie voor het voetlicht wordt gebracht.

Afgelopen week werd ik meermalen geraakt door de aangrijpende verhalen van vrouwen. Ik sprak met mijn vriendin over #MeToo. Zij was vooral getroffen door een vrouw die opmerkte dat ze seksuele aanranding altijd zwijgzaam had ondergaan. Waarom? Omdat ze geen scène wilde schoppen, niet hysterisch wilde overkomen, maar bovenal omdat ze geen bijval verwachtte. Ze was bang – niet alleen voor de daders, voor de mannen, maar ook omdat de steun van anderen in zo’n situatie niet vanzelfsprekend is.

Zo schetste ze een voorval waarbij een man zich in een overvolle tram aan haar opdrong. Ze kon zijn erectie door drie lagen kleding heen voelen, hoe het intieme lichaamsdeel van een vreemde tegen haar aan schuurde. Ongevraagd en tegen haar wil. Ze had hem de huid moeten volschelden, zei ze, ze had hem aan de schandpaal moeten nagelen, aan diezelfde paal in de tram die omstanders gebruikten voor steun bij (andere) schokkende bewegingen. Maar dat deed ze niet, ze onderging de grensoverschrijding met dichtgeknepen benen en keel. Ze verwachtte geen hulp, en ze was bang voor de consequenties van een roep om hulp.

Tweet: Omdat de tijd rijp is om de oude patriarchale wereld vaarwel te zeggen

Steun. Dat is waarom zoveel vrouwen zich nu wél durven uit te spreken. Waarom de alomtegenwoordigheid van seksuele intimidatie nu voor het voetlicht wordt gebracht. Omdat vrouwen weten dat ze bijval krijgen, dat ze gehoord zullen worden. Omdat de tijd rijp is om de oude patriarchale wereld vaarwel te zeggen. De wereld waarin mannen zich het recht toekennen om vrouwen te objectiveren en te kleineren, moeten we achter ons laten. Het is namelijk geen natuurlijk gegeven. Goed, de vrouwen die dapper #MeToo aankaartten worden soms nog steeds beticht van kleinzerigheid. Maar die geluiden worden nu overstemd. Dat hoop ik, tenminste.

#Ihave’s zijn niet afdoende

Sommige zondaars bekennen hun vergrijp in de digitale biechtstoel van Twitter, waar iedereen kan meeluisteren. Ze tjirpen #Ihave. Zeker, de bekentenis is een eerste stap. Ik moet toegeven dat ik verregaand seksistisch mannengelul te weinig van repliek heb gediend. Maar bekentenissen gaan over het verleden, zeggen niks over handtastelijkheid en kleinering nu en later. Er mag daarom geen genoegen worden genomen met bekentenissen.

Wij, mannen én vrouwen, moeten ons inzetten voor een omgeving waarin we elkaar bijstaan. We kunnen er niet voor zorgen dat seksuele aanranding nooit meer plaatsvindt, wel dat daders er niet mee wegkomen. En nog effectiever: dat ze ook wéten dat ze er niet zomaar mee wegkomen.

Ik pleit daarom voor #Iwill. Ik zal luisteren, me inleven in het oogpunt en de gevoelens van een ander, gehoor geven aan een ‘nee’, ingrijpen bij seksisme, een consequent front vormen tegen aanranders. Daar begint het mee, niet met een berouwvolle bekentenis, maar met een krachtige belofte. Tijd voor een principieel erewoord.

Deze blog verscheen eerder in One World (https://www.oneworld.nl/mensenrechten/iwill-pleidooi-meer-steun/)