Mannenemancipatie met open vizier op de wereld

De sfeer is geladen, vol verwachting druppelen zo’n zestig mensen de ruimte in. Ze treffen er een lege agenda, een kring van stoelen rondom een serene middencirkel en veel lege papieren aan de muur. Vertrouwde gezichten trekken elkaar aan en beginnen als vanzelf ‘bij’ te praten. En dan zijn er de ‘nieuwe’ mensen: mannen en vrouwen die alleen of binnen een heel andere setting met het onderwerp mannen en emancipatie bezig zijn. Zij vinden geleidelijk hun plekje in het bonte gezelschap. Al met al ruim vult de gymzaal zich met meer dan 2000 jaar aan kennis en (levens)ervaring. En met passie om samen de vraag te beantwoorden wat er nodig is om (mannen)emancipatie verder te brengen.

Al snel is duidelijk dat ‘beantwoording’ van deze vraag wel een heel grote ambitie is. Daar heeft Emancipator ruim een jaar voor uitgetrokken. Aan het eind van het project Mannenemancipatie 2.0 ligt er volgens het plan een visie op mannelijkheid en een set aan handelingsperspectieven voor mannen om zich tot de nieuwe maatschappelijke werkelijkheid te verhouden. Ook dan zal het definitieve antwoord nog niet gevonden zijn, maar zal de vraag als het goed is wel breder gesteld en bediscussieerd worden in de samenleving. Vandaag gaan we de vraag, of beter de vragen, te lijf waar we het komende jaar antwoorden op zoeken.

De uitnodiging om een onderwerp op de agenda te zetten brengt deelnemers in beweging en ze werpen een batterij aan vragen in de net nog serene kring. Geen onderwerp wordt geschuwd. Van klein en gevoelig – “hoe ga je als man om met schaamte en schuldgevoel” – tot schijnbaar onhaalbare maatschappelijke opgaven – “hoe doorbreek je bestaande genderrollen”. Vragen geladen met boosheid – “hoe bestrijden we huiselijk geweld?” – liggen naast vragen vol liefde – “herkennen we de schoonheid nog wel in adolescente mannen envrouwen?” en “kunnen we uitvallende jongens verbinden met hun kwaliteiten”. Persoonlijke vragen – “hoe kun je de relatie tussen vaders en kinderen herstellen? – en grote maatschappelijke vragen – “hoe verander je de beeldvorming in de media?” en “wat is de invloed van storytelling in films en op tv?” Totaal komen 22 vragen langs die we in drie blokken verdeeld over kleine groepjes gaan bespreken.

De rest van de dag is een georganiseerde chaos. Groepjes vormen zich rondom een vraag, smelten tijdelijk samen als ze raakvlakken in de vragen ontdekken en splitsen weer op als de complexiteit te groot blijkt. Op de afgesproken plaats voor een gesprek ligt een briefje dat voor een andere plek is gekozen. Mensen switchen van onderwerp omdat ze denken elders hun ei beter kwijt te kunnen.

Sessies beginnen soms vroeger en soms later dan op de tijdsplanning staat. In die hectiek blijft het verrassend rustig. Mensen luisteren naar elkaar, vragen door, onderzoeken samen een oplossingsrichting. ‘Werd het maatschappelijke debat over emancipatie van mannen en vrouwen maar zo open en
oplossingsgericht gevoerd,’ verzucht een van de deelnemers.

Wat aan het eind van een volle dag rest is een zaal waar serene rust en open ruimte is omgetoverd in een kleurrijk palet aan vragen en antwoorden op volle flap-overs langs de wand. Het zijn stuk voor stuk de beginnetjes van een grotere visie op de verandering die ons wacht en die we zo graag zien ontvouwen. De verwachtingsvolle deelnemers die deze ochtend nog in kleine groepjes samenklonterden hebben hun verwachtingen verder opgeschroefd, verklaren zichzelf tot een community en kijken hoopval uit naar het vervolg.

 

 

 

 

 

 

 

In het obligate rondje – ‘wat wil je nog delen?’ – lopen net als in de geopperde vragen het persoonlijke en het maatschappelijke vloeiend in elkaar over. Mensen die de dag als helend voor zichzelf hebben ervaren zitten naast mensen die blij zijn dat de polarisatie die ze dagelijks in de samenleving ervaren vandaag afwezig was. Wat lijkt zo’n enorm

probleem – gelijkwaardigheid tussen mensen – op zo’n dag toch simpel. Maar wat ligt er nog een groot aantal vragen die opgelost moeten worden. Daar zijn we het tijdens de borrel ook over eens.

(De mooie foto’s die Floris Oosterveld heeft gemaakt zijn hier te bewonderen.)