Blog 21. Jules Schaper: Een kleine selectie alledaags (verbaal) geweld tegen vrouwen en wat ertegen te doen

Een klein positief begin

Zonder nu te denken dat er van vrouwen nooit iets slechts kan komen, leek 2019 in de VS toch met een lichtpuntje te beginnen. Een vrouw (Nancy Pelosi) is benoemd als speaker of the House en 123 vrouwen maken nu deel uit van het House of Congress (Senaat en Huis van Afgevaardigden), wat eindelijk eens begint te lijken op een redelijke vertegenwoordiging van vrouwen (maar nog steeds minder is dan 25%!). Het jongste vrouwelijke congreslid kreeg echter meteen te maken met een poging haar belachelijk te maken, een anonieme rechtse twitteraar heeft een filmpje van haar online gezet waar ze dansend en feestend te zien is. Gelukkig mislukte de opzet omdat heel veel mensen vinden dat ze heel leuk kan dansen en het bericht zien voor wat het is: het zoveelste voorbeeld van misogynie.

 

Vrouwen krijgen steeds weer de schuld

Dat handel en wandel van vrouwen altijd ter discussie staat, is iets waar veel vrouwen aan gewend zijn. Vooral de wandel van vrouwen (zomaar door parken, langs onverlichte straten, in niet-alles-bedekkende kleding) blijkt nogal eens als gegronde reden tot geweld naar voren gebracht te worden. Zo hoorde ik vorige maand tot mijn grote verbazing iets op NPOradio 1, wat sindsdien als een steen-in-de-schoen in mijn hoofd is blijven hangen.

Er was een nieuwsitem over een grote groep vrouwen (meer dan 100) die verkracht zijn in Zuid-Sudan. Twee mannen spraken hierover. De eerste vraag van de ene man aan de andere was: wat deden die vrouwen daar? Deze opmerking ging onopgemerkt voorbij, het werd blijkbaar als een gewone, legitieme vraag gezien in deze context.

Ik dacht: WAT? Dat kun je toch niet menen? Hoezo, wat deden die vrouwen daar?

Vrouwen bewandelen de aarde inderdaad, net zoals mannen (en in grote delen van Afrika, wandelen de vrouwen nog heel wat meer dan de mannen, om voedsel of water te halen).  Zelfs als het de bedoeling van de vraagsteller was om naar boven te krijgen dat de vrouwen daar waren om voedselhulp te krijgen, is het een vreemde vraag.  Wat deden die mannen daar, zou al veel logischer klinken in deze context. Waarom deden die mannen zo? Hoe komt het dat mannen denken dat ze vrouwen zo kunnen behandelen? Waarom gebruiken mannen zo vaak geweld? Niets van dat alles kwam aan bod. Wordt nog steeds de schuld bij de vrouwen gelegd? Het oude verhaal…

 

Nog een steen-in-de-schoen ergernis (al is het van een ander niveau als het voorgaande) was de SIRE-reclame: Laat je jouw jongen genoeg jongen zijn? en de verwante discussie over de ‘feminisering’ van het onderwijs. Oooh…. Waar zal ik eens beginnen…

Ik geef toe, als transman ben ik waarschijnlijk sowieso niet degene die hier enthousiast van gaat worden, want ik was als meisje een echte jongen. En kan dus nu ook niet nalaten te denken; laat je jouw meisje wel genoeg jongen zijn, of je jongen genoeg meisje? Maar eigenlijk denk ik: laat kinderen gewoon kinderen zijn, zonder volwassen genderprojecties op hun gedrag. Dat kinderen gebaat zijn bij zowel mannelijke als vrouwelijke rolmodellen en te zien krijgen dat mannen ook zorg en opvoeding op zich nemen, vind ik wat anders. Maar hier past geen zielig gehuil over ‘feminisering’ en impliciete beschuldigingen dat jongetjes niet genoeg stoere dingen te doen krijgen in het onderwijs omdat er allemaal juffen zijn. Dit vraagt om actie en zelfreflectie bij mannen. Als er al jongetjes tekortkomen in een klas, dan komen er natuurlijk meer kinderen tekort in een klas, dat heeft helemaal niets te maken met gender. Het klinkt ook wel erg ondankbaar en beschuldigend voor al die juffen, kan ik me zo voorstellen. Bovendien: laten we wel wezen, niets belet mannen ook naar de PABO te gaan. Dat dit niet gebeurt, heeft meer te maken met het feit dat mannen nog steeds niet erg bereid zijn tot ‘zorgende’ beroepen of niet bereid zijn om voor zo weinig geld te werken. Zolang dat zo is, lijkt het me gepast dat we god op onze blote knieën danken dat er nog vrouwen zijn die dat wel willen doen voor het geld dat ze ervoor krijgen.

 

Traditionalisten en Nashville

Het lijkt er soms op dat wat vrouwen ook doen, ze hoe dan ook de schuld ergens van zullen krijgen, of ze nu ergens wandelen, lesgeven, zorgen, gewoon thuis zijn. Alles kan reden zijn tot verbaal of ander geweld van een bepaald soort mannen, laat ik ze maar even traditionalisten noemen, die bang zijn macht of positie te verliezen, of botweg zo lang in een geprivilegieerde positie hebben gezeten dat ze geen enkel vermogen tot zelfreflectie meer lijken te hebben.

Zo kwam er vorige week nog wat verbaal geweld langs met de Nashville-verklaring. Niet dat dit direct tegen vrouwen was gericht maar het komt wel uit dezelfde traditionalistische koker. Een groep fundamentalistische christenen, witte-hetero-cismannen, die zich duidelijk niet aan de stelling houden: als je niets positiefs te zeggen hebt, zeg dan maar niets, vond het nodig hun standpunten over homoseksualiteit en gender naar voren te brengen. En dan verschuilen ze zich nog achter God ook, een miezerig vertoon. Er kwamen overigens ineens wonderlijk archaïsche woorden voorbij zoals homofiel, een woord dat ik sinds de jaren 80 van de vorige eeuw niet meer gehoord heb, en transgenderisten (huh?), een woord dat lijkt te stammen uit een DSM* van het jaar nul maar waar ik op een of andere manier associaties bij kreeg – vraag me niet waarom – van een vrolijke fanfareband: De Transgenderisten.

 

Alles komt goed

Wat kun je nu doen aan dat alledaagse seksisme van mannen? Ineens had ik een idee:

Misschien kunnen deze mannen naar een soort heropvoedingsscholen worden gestuurd, waar alleen maar vrouwen uit de MeToo beweging werken. Vrouwen waar niet mee te spotten valt en er zeer goed voor betaald worden de jongetjes juist níet al te erg jongetjes te laten zijn. Of nee, er werkt misschien toch een man: een homofiel (dit is een hele lieve man die van homo’s houdt), hij geeft les in liefde en barmhartigheid. En het is trouwens geen bar oord, dit instituut, want kijk: om de hoek komt de fanfare de Transgenderisten al aan marcheren; vrolijk trommelend en dansend in prachtige harmoniepakken.

Afrikaanse vrouwen wandelen af en toen langs. Niet voor voedselhulp, voor de duidelijkheid, maar gewoon omdat ze er zin in hebben en deze mannen, dit uitstervende ras, wel eens van dichtbij willen bekijken zolang het nog kan. Kinderen spelen rond de school, ze bouwen hutten, bakken koekjes en bakkeleien. En de mannen op school leren de hand in eigen boezem te steken (i.p.v. in die van een ander) en ervaren dat er liefde is, barmhartigheid, vrolijkheid en hoop. Ze gaan inzien dat er helemaal geen reden is om zo lelijk te doen eigenlijk!

 

Jules Schaper, transgenderist (het lijkt zo meteen of ik er een gezellig beroep bij heb)

*=diagnostisch handboek psychiatrische stoornissen