blog 28: Het (ver)worden van een man
Mannen onder elkaar praten over voetbal, toch zeker nooit over emoties en eigenlijk praten mannen het liefst zo min mogelijk. Vrienden high-fiven seksuele veroveringen, doen emoties van de hand als hysterisch gezeik, en kleineren mensen die worstelen met voorgaande.
Echte mannen dienen allerlei ‘mannelijke’ eigenschappen te vertonen zoals stoer zijn, ongevoelig, rationeel en andere traditionele genderstereotypen. Ik heb altijd een ‘echte’ man willen zijn. Maar toxische masculiniteit – traditionele normen over hoe mannen zich dienen te gedragen, wat in feite neerkomt op het afwijzen van alles wat vrouwelijk is – doet geweld aan het volledig mens-zijn van mannen. Van mij.
Ik heb aan den lijve ondervonden hoe kwalijk genderstereotyperingen zijn. Hoe een vader de kracht van zijn zoon ondermijnt door hem lief, emotioneel en zorgzaam te noemen; onderwijl zijn waardering te beperken tot traditionele mannelijkheid.
Het (ver)worden van een echte vrouw
Ik wilde mijn steun uitspreken naar vrouwen die stereotypische mannelijke eigenschappen vertonen, zoals ik als man behoefte had aan begrip voor mijn stereotypische vrouwelijke eigenschappen. Maar vrouwen zijn per definitie de lul.
Er is niet zoiets als een echte vrouw. Of ten minste, niet in de klassieke zin want echte vrouwen die traditioneel vrouwelijke eigenschappen vertonen zijn weke, overgevoelige, hysterische ‘echte’ vrouwen. En echte vrouwen die traditioneel mannelijke eigenschappen vertonen zijn manwijven, tangen, feeksen – ‘echte’ vrouwen.
Met het schrijven van dit stuk heb ik geleerd dat vrouwen in de dubbele kluts liggen. Damned if you do, damned if you don’t.
Mannen zijn niet alleen bondgenoot
Mijn ervaringen met geweld waren veelal in verband met wat vrouwelijk wordt geacht aan mij. Ik denk dat dat geldt voor de meeste mannen. Of minimaal heeft het vaak te maken met een test van mannelijkheid, die toxische versie. Die ervaringen zijn emblematisch voor mijn begrip van hoezeer vrouwelijkheid destructief wordt benaderd.
Ik zou daarom mijn steun willen uitspreken voor niet alleen de strijd tegen geweld tegen vrouwen, maar meer algemeen ook de strijd tegen geweld tegen vrouwelijkheid. In die zin hoeft de rol van van mannen niet te worden beperkt tot bondgenoot. Positieve ontwikkelingen laten ons niet onberoerd.
Het verworden van een echte man kan van alles betekenen, maar het heeft altijd te maken met het onderdrukken van het deel van zichzelf dat als traditioneel vrouwelijk wordt geclassificeerd. De nadruk dient overigens niet te liggen op het lijden van mannen in deze – zeker gezien we het uiterlijk van de dader dragen – de essentie is namelijk hoe dan ook misogynie. Maar ik wilde wel benadrukken dat het scharen van mannen achter deze missie egoïstisch kan (en mag?) zijn.
Hoe lang nog tot we het worden van een echte man een authentiek en eigen proces kunnen laten zijn waarbij man-zijn wordt gedefinieerd door individuele eigenheid in plaats van de onderdrukking van het vrouwelijke met alle consequenties van dien?
Deze blog verscheen eerder in tijdschrift Lover (http://www.tijdschriftlover.nl/politiek_en_maatschappij/het_verworden_van_een_man)
