Guido Rink: Die fabriek op slot!

/door

Vanaf 25 november bloggen we weer in het kader van de White Ribbon Campagne: Wat voor man wil jij zijn om gendergerelateerd geweld te voorkomen? Schrijf mee!

In mijn dagelijkse leven ben ik wethouder in de gemeente Emmen en ben ik onder andere verantwoordelijk voor de portefeuille Economie in onze mooie gemeente. Een mooie portefeuille met goede ambities om dé groene hotspot van Europa te zijn. Volop mooie ontwikkelingen aangaande groene chemie (biobased of circulaire materialen) op basis van groene energie (groene waterstof en warmtenetten). Het laatste wat ik zou moeten willen is dat ‘de fabriek’ op slot gaat.

Toch pleit ik hier heel erg voor! ‘De fabriek is op slot’ is namelijk een mannelijke verbloeming om te vertellen dat z’n jongens niet meer zwemmen. Alweer zo’n term om als man maar niet te hoeven melden dat je een ingreep hebt gehad genaamd vasectomie. Het hoge woord is er uit: VASECTOMIE.

Voor degene die nog niet begrijpt waar ik het over heb, de online Dikke van Dale meldt hier het volgende over:

“Geen resultaat voor ‘vasectomie’” (Het woord is verkeerd gespeld of het staat niet in het gratis woordenboek.)

Auw. Pijnlijk! Een volgende poging op Google levert onderstaand resultaat op bij Wikipedia:

“Vasectomie (ook wel sterilisatie genoemd) is het onderbreken van de zaadleiders bij de man om ervoor te zorgen dat er geen zaadcellen in het sperma terechtkomen, waardoor de man steriel is.”

Ik heb de indruk dat de tekst op Wikipedia door een vrouw is geschreven, want wat zorgvuldig beschreven wordt, gaat onder meer over het feit waarom er een keuze gemaakt zou kunnen worden voor vasectomie. Zo meldt de tekst dat bij een heteroseksueel paar waar geen kinderwens (meer) bestaat, steeds vaker wordt gezocht naar een alternatief voor het levenslang slikken van hormoontabletten.

En daar wil ik jullie heel graag eens op wijzen! En waarom wil ik daar juist nu aandacht voor? Wat is de aanleiding?

Voor mij zijn daar zelfs meerdere aanleidingen voor. Lange tijd heb ik zitten denken wanneer ik het een geschikt moment vond om hier iets over te zeggen. Ik wilde hier al eens iets over kwijt rond de protesten bij abortusklinieken in verschillende steden in Nederland. Ik had de vorm nog niet bedacht, maar sinds de absurde wet in Texas ben ik er achter dat de vorm er helemaal niet toe doet.
De boodschap des te meer! Ik had een tweede aanleiding gevonden.

In Texas is abortus namelijk verboden vanaf zes weken na de conceptie. Een moment waarop veel vrouwen nog niet in de gaten hebben dat conceptie heeft plaatsgevonden. Een aangifte van iemand tegen een kliniek die een vrouw die langer zwanger is dan zes weken toch behandelt, kan de ‘verklikker’ een premie van 10.000 dollar of meer opleveren. Hoe absurd is dat?

Na wat verdieping in dit onderwerp en een chat met een oud-collega werd ik ook nog eens gewezen op een rechtszaak van Bureau Clara Wichman. Een rechtszaak waar anticonceptie als recht gezien wordt en niet als politieke speelbal. Ze streven er naar dat anticonceptie gewoon onderdeel wordt van het basispakket. Anticonceptie wordt vrijwel uitsluitend door vrouwen gebruikt. Momenteel betreft dit circa 2,1 miljoen vrouwen versus nagenoeg geen mannen. Dit betekent dus ook dat de financiële lasten hiervan vrijwel alleen bij de vrouw liggen.

Maar is het logisch dat alleen de vrouw afgerekend wordt op birth control? Sinds wanneer is anticonceptie alleen een taak voor de vrouw? Waarom draaien alleen vrouwen op voor de kosten van anticonceptie? Waarom pakken mannen hier bijna nooit verantwoordelijkheid?

Hier zouden wij mannen eens een keer bij stil moeten staan en goed naar moeten kijken. Er zijn gewoon andere mogelijkheden waarbij vrouwen geen hormoontabletten hoeven te slikken om deze vervolgens ook nog eens zelf te betalen. Net als ik, weet ook het internet hier wel een antwoord op:

“Relatief veilige alternatieven zijn dan een sterilisatie bij de vrouw, sterilisatie bij de man, of een spiraaltje. Van de twee sterilisatie-operaties is die bij de man veel eenvoudiger en met minder risico dan die bij de vrouw.”

Lees bovenstaande regels nog een keer. Herhaal “veel eenvoudiger en met minder risico”..…
Laat deze woorden samen met de abortusprotesten, de abortuswet van Texas, het jarenlang slikken van hormoontabletten en het feit dat alleen zij opdraaien voor die kosten van anticonceptie maar eens goed op je inwerken….

Jaren geleden koos ik ook voor vasectomie. De sterilisatie duurde bij mij nog geen half uur. Na de ingreep werd mij aangeraden een paar dagen geen zwaar lichamelijk werk te doen om de hechtingen niet te belasten. Dat is voor mij niet zo moeilijk… ja, ja ik zal jullie voor zijn. Verder is normale beweging ook gewoon mogelijk gebleken. Kortom; een kleine moeite, maar een prima alternatief.

Wees een vent en sluit die tent!

 

 

José Machuca van Grinsven: Whiteness

/door

Vanaf 25 november bloggen we weer in het kader van de White Ribbon Campagne: Wat voor man wil jij zijn om gendergerelateerd geweld te voorkomen? Schrijf mee!

Er bestaat een parallel tussen het patriarchaat en witte overheersing. De strijd voor vrouwen- en mannenemancipatie, erkenning van genderidentiteit, gelijkwaardigheid van mensen van kleur gaat daarom logischerwijze hand in hand. In onderstaand gedicht is de parallel en de gezamenlijke strijd te lezen. Want, geweld naar vrouwen is verbonden met witheid. Zolang witheid bestaat, zal geweld naar vrouwen blijven bestaan.

Whiteness

Whiteness is the problem
It shines so bright
that it makes you blind
to see the problem of being white

Whiteness takes all the places
and makes them white places
with white faces
white faces in white spaces
white places with white faces

Your whiteness is spreading
its spreading like a virus
like always
since the construction of your whiteness

Your whiteness is hurting us
the non whites without the whiteness
Your whiteness is power
talking about your whiteness unites us
your whiteness unites us
talking about your whiteness gives us power
talking about your whiteness
and your weakness
your whiteness is our business

Every day we witness
your whiteness your brightness
that blinds your insecurities
Your whiteness seems priceless
but we pay every day in full

We are much more than your whiteness
we are with more than you, with your whiteness
the whiteness is the problem
your whiteness is so devilish

your whiteness, white privilege,
white saviour, white reflex,
white tears, white fragility,
white fear, white anger

white aggression, white supremacy
white actors, whiteness is a deception
an illusion that is sustained for centuries

Next chapter: White lies are endless

 

 

Jules Schaper: Gender, ongelijkheid en taal

/door

Vanaf 25 november bloggen we weer in het kader van de White Ribbon Campagne: Wat voor man wil jij zijn om gendergerelateerd geweld te voorkomen? Schrijf mee!

Taal is het begin van alles. Ook van ongelijkheid.

Net als zoveel mensen kijk ik vaak naar het scherm van mijn smartphone. In een poging een positieve draai aan deze verslaving te geven, begon ik met Duo Lingo, een app voor het leren van vreemde talen, met het idee dat ik dan in elk geval wat nuttigs doe als ik weer eens naar mijn scherm staar.

Ooit begon ik met Portugees, later werd het Zweeds, Indonesisch en Hongaars. Wat onmiddellijk opvalt is hoe anders de aangeboden zinnen zijn in de verschillende talen. Een vriend van me doet Russisch en maakte een grappende opmerking over de achterdocht die in veel zinnen doorklonk (ze houden je in de gaten, de buurman kan je horen, etc.). Een vriendin die van Italiaans en Koreaans naar Zweeds was overgestapt, vertelde hoe storend ze het vond dat alle zinnen zo hetero zijn en hoe fijn ze het daarom vond om Zweeds te doen omdat daar vrouwen wat met vrouwen mogen hebben in tegenstelling tot in de andere talen. En inderdaad, dat is ook mijn ervaring met de Zweedse versie van de app, een man houdt ook wel eens van een man, een vrouw kan bij de brandweer zitten en met regelmaat verschijnen er zinnen als: ‘Haar vrouw is een priester…’. Het komt zelfs zoveel voor dat het me op gaat vallen. Dat laat wel zien hoezeer we gewend zijn aan een taal die hetero is en mannelijk georiënteerd.

Wat vrijwel alle talen in de app echter wel gemeen hebben is dat de ‘basis’ van een vreemde taal blijkbaar begint met ‘man, vrouw’ (ook appel komt verrassend snel aan de beurt, heel bijbels). Het is allemaal binair en traditioneel. Zelfs in het Zweeds staan nog geen voorbeeldzinnen met het non-binaire persoonlijk voornaamwoord ‘hen’. Terwijl dat in Zweden eigenlijk best redelijk is aangeslagen, veel meer dan hier in elk geval, omdat daar hon (zij) en han (hij) al best lijkt op hen (hen of die).

In Frankrijk was laatst een rel over het opnemen van het genderneutrale voornaamwoord ‘iel’ (een mengeling van elle en il) in een woordenboek. Daar kwamen protesten tegen: het zou on-Frans zijn en een reflectie van de Amerikaanse ‘woke’ cultuur. Ook in taal ontstaat een backlash tegen de emancipatie van lgbtq+-ers.

Maar wat ik pas echt vreemd vind, is dat sommige organisaties inzetten op een genderneutrale taal waarbij de persoonsvorm dan voor het gemak maar mannelijk is. Iedereen moest zich dan aangesproken voelen. Ehm.. pardon? Dat is toch al eeuwen het geval, dat de mannelijke persoonsvorm standaard is?

Psycholinguïst Redl van de Radboud Universiteit deed onderzoek naar deze vorm van ‘genderneutrale’ taal. Het zal geen verrassing zijn dat uit haar onderzoek bleek dat ‘hij’ en ‘zijn’ niet als neutraal maar als mannelijk worden opgevat. Redl zegt dat mannelijk taalgebruik iedereen uitsluit behalve mannen.

Om iedereen gelijke kansen te bieden, moet ook in de taal iedereen zich vertegenwoordigd voelen. Taal is idealiter divers en inclusief. Openstaan voor nieuwe tussenvormen zoals ‘die’ en ‘hen’ creëert de mogelijkheid iedereen te vertegenwoordigen.

Laten we daarom openstaan voor het gebruik van nieuwe tussenvormen, zoals ‘die’ en ‘hen’ en laten we niet vergeten iedereen te vertegenwoordigen, zowel vrouwen als mannen, als lgbtq+-ers.

En mocht er toch voor een enkele vorm gekozen worden, dan stel ik voor alleen de vrouwelijke of de non-binaire vorm gebruiken. Mannen moeten dan mogelijk wat langer nadenken bij een zin of het wel over hen gaat, maar ja. Het zou wel eeuwen van ongelijkheid wat meer in evenwicht brengen.

Een andere optie is: met zijn allen Hongaars leren. Dat kent geen grammaticale geslachten. Mijn Hongaarse vriendin gooit in het Engels hij en zij door elkaar omdat ze er gewoon geen oefening in heeft en niet weet wat wanneer passend is. En dat is heel verfrissend eigenlijk.

 

 

Sjoerd van Capelleveen: Mannen Meer Mens (deel I en II)

/door

Vanaf 25 november bloggen we weer in het kader van de White Ribbon Campagne: Wat voor man wil jij zijn om gendergerelateerd geweld te voorkomen? Schrijf mee!

Ein ganzer Mann ist nur noch ein halber Mensch

Vrij vertaald: Een hele man is nog slechts de helft van wat een mens wezen kan

Deel I

Ik sta op de A28 net voor Amersfoort in de file. Het sneeuwt. De snelweg is een dikke bruine blubber geworden. Geërgerd trommel ik een ritme op de bovenkant van mijn stuur. Precies zoals mijn vader dat ook altijd doet. Misschien zelfs precies hetzelfde ritme. Wanneer ik me dat realiseer stop ik abrupt en zet de radio aan. Het is vandaag zo’n dag waarop alles wat ik doe en zie me aan m’n vader doet denken. Het begon vanochtend al toen ik de gordijnen opende en middenin de dikke laag sneeuw één keurig rond geel gesmolten gat zag. Ik had kunnen denken aan de konijntjes die hier waarschijnlijk de boosdoener van waren, wij hebben namelijk veel van die neukmonstertjes rond hupsen bij ons in de tuin. Of aan mijn piemel en het feit dat ik hem gisteravond niet omhoog kreeg en me daarvoor de hele nacht tegenover m’n vriendin had liggen schamen. Of natuurlijk aan hoe lastig het waarschijnlijk door die sneeuw zal gaan worden vandaag naar Amsterdam te rijden. Maar ik dacht aan niets van dit alles. Ik dacht aan mijn vader.
Ik dacht aan hoe ik als driejarig mormel mijn vla in de keuken op de grond had laten vallen. Mijn vader had gezucht en de bende opgeruimd. En blijkbaar heb ik op dat moment, Toen mijn vader met wat servetjes bukte voor de gele spetters, het volgende tegen hem gezegd:
“Huh, het is toch geen Moederdag?”
Ja …
Ik kan het me niet meer herinneren, maar zo is het me vertelt. En het verbaasd me eerlijk gezegd ook niet. Zo gaat dat bij ons thuis. En zo gaan mijn gedachten vandaag dus steeds naar mijn vader uit. Misschien mis ik hem een beetje.

Het kan ook zijn dat het interview dat ik straks in Amsterdam met Jens van Tricht zal gaan hebben mijn gedachten ietwat stuurt. Immers gaan we praten over mannelijkheid en de koppeling naar mijn vader is dan al vlug gemaakt. Begrijp me niet verkeerd, mijn vader is een ontzettend lieve man, maar hij is ook de man die het volgende tegen me zei toen ik in groep zes thuis kwam van mijn toenmalige vriendinnetje:
“Hé Sjoerd, de volgende keer als je daar weer bent hè …
Dan moet je heel goed naar haar moeder kijken …
Want zo worden ze!”
Ja …
En mijn vader voegt daar tegenwoordig graag nog aan toe: “en sneller dan je lief is”. Dat zijn vrouw dan daarnaast zit, lijkt hem niks te kunnen schelen.

Het opgehitste fileverkeer meer dan zat sla ik de snelweg af om te stoppen bij het tankstation. Mijn vader krijg ik nog steeds niet uit mijn hoofd. De herinneringen aan vroeger malen maar door en door in mijn gedachten. En dan zie ik mijn vader ineens voor me als een hinkelend half doormidden gesneden wezen, met één been en één arm. Als een soort cycloop komt hij vrolijk lachend het tankstation uitspringen in de richting van mijn auto. In de hand van zijn enige arm bungelen wat bifi worstjes terwijl hij gevaarlijk de ijzige weg oversteekt. Snel maak ik mijn gordel los en wil uit de auto rennen om hem op te vangen, maar het is al te laat. Hij kletst tegen de grond, spartelt wat heen en weer, en glijdt dan onder een wegrijdende vrachtwagen. Geschrokken schud ik mijn hoofd en knipper met mijn ogen. Het wegdek is wit. Nergens bloedsporen van mijn vaders halve lichaam.
Rechts van me doen twee tankende jongens alsof de pomp een enorme lul is waarmee ze in hun auto klaarkomen. De Renault Clio heeft volgens hen een lekker strak kutje. Ik draai verzucht met mijn ogen. Een klein jongetje loopt langs mijn auto en krast homo in mijn bevroren achterruit.

Deel II

Eenmaal terug op de weg, nog steeds in die verrekte file, stuur ik Jens, onder het constante rijden en remmen, vlug een voice memo dat ik waarschijnlijk ietsje later kom. In de grijze auto voor me, waarmee ik nu al zo’n half uur een kat en muis spelletje aan het spelen ben, wordt door drie mannen flink gerookt. Af en aan gooien ze hun leeg gezogen peuken uit hun raampje op het wegdek. Maar die ergeren me nog niet eens het meeste. Het is hun bumpersticker. Steeds weer verschijnt hij uit en in mijn blikveld.
No airbags, we die like real man.
Dat staat erop, met stoere hoekige letters. Elke keer dat ik hem lees wordt ik er chagrijniger van. Maar wanneer één van de mannen in de auto achterom mijn kant op kijkt lach ik vlug mijn tanden bloot. Maybe they schop en slaan like real man too, denk ik bij mezelf. Ik maak mijn gordel los, trek mijn jas uit en probeer me te focussen op het interview van straks.
Hardop pratend neem ik de ietwat lastige woorden die strakjes hoogstwaarschijnlijk in het interview gezegd zullen worden nog eens door. Één daarvan is, komt ie: het patriarchaat. Ik ben een beetje een hakkelaar, en zeker tijdens zo’n interview, dus dit woord is voor mij extra kut. “Het patriarchaat is de vanzelfsprekendheid waarmee we alles dat we met vrouwen en vrouwelijkheid associëren lager waarderen dan alles wat we met mannen en mannelijkheid associëren”, zeg ik tegen mijzelf in de achteruitkijkspiegel terwijl ik nogmaals lees wat dat jongetje op mijn raampje heeft gekrast. Dat hakkelen dat heb ik trouwens van mijn vader. Mijn vader was als kind namelijk een ontzettende stotteraar. Geen enkel woord kon ook maar een beetje normaal zijn mond verlaten. Nu merk je dat nog nauwelijks aan hem. Alleen als hij boos is of voor een grote groep moet spreken. Bijvoorbeeld op het vijfentwintigjarig huwelijksfeest van hem en mijn moeder. Dat vierden ze in de kelder van hun favoriete Italiaanse restaurant: Vaticano’s. De perfecte plek, want mijn vader is namelijk een enorme Italofiel. Maakt zijn eigen limoncello, is dolblij dat zijn schoondochter half-Italiaanse is en heeft toen zelfs, op dat feest, in het Italiaans een speech gegeven voor al zijn vrienden en familie. En ik heb hem nog nooit zo heftig zien stotteren. Met rode kop stond hij daar op een stoel de elegant zingende o’s en a’s uit te proesten. En ik was apetrots op mijn papa. Zag hem daar nou staan. Met blinkende oogjes en zijn guitige lach. Het kon hem niks schelen. Hij stond daar maar mooi, en hij deed het!

Toch heb ik altijd maar moeten gissen naar hoe lastig die eerste jaren van zijn leven voor hem geweest moeten zijn. Mijn vader uit niet snel zulke emoties. Sterker nog, tot een tijdje geleden was er eigenlijk maar weinig wat ik écht van mijn vader wist. Ja, dat hij graag naar Pink Floyd luistert, dat hij niest als een olifant en zijn favoriete land is dus ook niet erg moeilijk te raden. Dat soort dingen wist ik wel. Maar niet het wezenlijke. Van het wezenlijke wist ik vrijwel niets. Wanneer ik daar aan terugdenk begin ik in de auto spontaan het liedje te zingen dat ik toen der tijd voor mijn vader geschreven heb. Het is mooi hoe de tijd liedjes kan vervormen. Wat toen een pijnlijk liedje was, zing ik vandaag met blijdschap in mijn hart. Want ik weet nu stukken beter wie mijn papa is.

Papa ik weet niks van jou
Niet wat je dacht toen jij je eerste zoen
En hoe vannacht het werk van morgen op je wacht
En dat je alles toch zo goed moet doen

Papa ik weet niks van jou
Niet of ze je soms pestte
En wat er restte van dat beetje hoop
Dat naar gelang de tijd wegkroop
Maar misschien was het beste

Pa ik weet ik zo weinig
Van hoe je vlijtig elke brief
Naar je liefje wist te schrijven
En dat je neukte of de liefde kon bedrijven

Ik weet niets
Als jij blijft lachen om de pijn
Weet ik niets
Elke man moet blijkbaar leren mens te zijn
Dus zeg me iets
Al is het in gefluister
Ik beloof
Ik luister

Papa ik weet niks van jou
Niet wat je dacht toen jij mij in je schoot
En is de dood iets waar je vreest voor op een dag
Vind je dat je alles soms verkloot

Papa ik weet ik niks van jou
Niet of het leven zinnig
En of je innig nog mama bemind
Ik weet zelfs niet of je vindt
Dat een vrouw toch altijd onder ligt

Pa ik weet zo weinig
Vind je het geinig dat je zoon
Elke ochtend heel gewoon
En gemeend zijn houden van zegt naar zijn meisje

Ik weet niets
Als jij blijft lachen om de pijn
Weet ik niets
Elke man moet blijkbaar leren mens te zijn
Dus zeg me iets
Al is het in gefluister
Ik beloof
Ik luister

Papa luister wat ik zeg
Ik luister graag, en zeker graag naar jou
Dus mocht je ooit een keer verdrietig bent
Weet dan dat ik willen zou
Dat, papa luister wat ik zeg
Je weerloos je woorden in mijn handen legt

 

Deel III en IV verschijnen binnenkort!

 

Jens van Tricht: De dreiging van een groep mannen

/door

Vanaf 25 november bloggen we weer in het kader van de White Ribbon Campagne: Wat voor man wil jij zijn om gendergerelateerd geweld te voorkomen? Schrijf mee!

De dreiging van een groep mannen

Woensdagavond 25 augustus. Mijn vriendin en ik hebben lekker gewandeld langs de Amstel en in het Amstelpark. Op de terugweg, tussen begraafplaats Zorgvlied en het Martin Luther Kingpark, stopt een touringcar en laadt 20, 30 misschien wel 40 grote jonge witte mannen uit. Ze hebben goede zin, zijn jolig, vol bravoure, ze kijken de wereld in alsof die van hun is. Een groot deel gaat ook de wereld in alsof die van hen is. Opeens staan misschien wel 20 grote witte jongemannen overal om ons heen te plassen, in perkjes,  plantsoenen en tegen tuinen en gebouwen aan alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Zo doen ze dat, zo hebben ze dat geleerd, het is de vanzelfsprekendste zaak van hun leven dat ze op deze manier ruimte innemen en hun terrein afbakenen.

 

Bij mij treden direct hele oude overlevingsmechanismen in werking. Ik schat de risico’s in, ik voel mijn alertheid toenemen, ik erger me aan dit vanzelfsprekende dominante gedrag, ik voel me onveilig, ergens van binnen ben ik bang. Ik sta niet te bibberen of beven maar ik ben bewust van het risico dat zo’n groep met zich meebrengt. Voor je het weet ben je voorpaginanieuws, het zoveelste slachtoffer van wat zinloos geweld wordt genoemd. De jonge mannen hebben geen kwaad in de zin, zijn niet op rotzooi uit, misschien zijn het gewoon nieuwe studenten die de stad komen verkennen, het is tenslotte intreetijd en de stad wemelt van groepjes jongens en meisjes. Maar als groep zijn ze wel bedreigend, als groep mannen. Ik kijk nog eens extra of het echt een groep van alleen mannen is. Geen vrouwen erbij? Dat zou het wellicht iets veiliger maken. Maar nee, alleen mannen. En ook niemand die eruit ziet als begeleider.

 

Escalatie zit in een klein hoekje. Het risico is altijd daar; een verkeerde blik, wie kijkt het eerst weg, of kijk ik te vroeg weg, of juist te laat, of vinden ze iets van mijn uiterlijk? Maakt iemand een grapje of een opmerking over mijn vriendin? Reageer ik te bang of juist te assertief? Een kleine actie of reactie kan zomaar tot een keten leiden die in geweld uitmondt. Ik heb dat eerder meegemaakt, ik ben ervaringsdeskundige. Ik denk nu dat ik getraumatiseerd ben; een groot woord voor dingen die in mijn tienerjaren zijn gebeurd. Maar als ik zie-voel-merk wat deze groep jonge mannen met mij doet dan denk ik, dan weet ik dat de bedreigingen en het geweld die ik in mijn jeugd heb ondergaan nu nog doorwerken en hoe ik dit ervaar in het aanslaan van mijn overlevingsmechanismen. Want dit is dagelijkse kost voor mij en zoveel anderen. Ik weet dat veel mannen, de meeste misschien wel, bewust of onbewust om de dreiging van mannelijk geweld heen navigeren zoals ik dat nu doe, zoals we van vrouwen weten dat ze het doen.

 

Wat jammer toch en wat irritant en wat stom en wat onnodig dat we allemaal bang moeten zijn voor mannen, en zeker voor groepen mannen. Wat zou het fijn zijn als ik deze groep jolige jonge mannen gewoon kon begroeten vanuit het plezier en de vanzelfsprekendheid waarmee zij de wereld betreden, wanneer ik hen toe kon juichen en een fijne avond toewensen zonder te anticiperen of dreiging en geweld. Wat zou het fijn zijn als de jolijt van de een zou bijdragen aan het plezier van de ander.

 

Het zou ook fijn zijn wanneer deze mannen deze jongens deze jongemannen geleerd zouden hebben om niet zo vanzelfsprekend zoveel ruimte in te nemen en zoveel dreiging uit te stralen. Als ze zich bewust zouden zijn van de dreiging die ze uitstralen, en als ze dat zouden betreuren. Helaas is het zo dat jongens en mannen vaak juist leren om sterk en dreigend en intimiderend over te komen, omdat dat van hen verwacht wordt, omdat dat is wat we voorschrijven aan ‘echte mannen’, omdat het hen helpt de dreiging en intimidatie van andere mannen tegen te gaan. De man als beschermer, maar tegen wie moeten we dan precies beschermd worden? Juist!

 

Het zou fijn zijn als dit soort groepen jonge mannen eerder een gevoel van welkom van zachtheid, van verscheidenheid en inclusie ten opzichte van de buitenwereld zouden hebben, zouden uitstralen in plaats van wat ze nu doen en zijn. En wat is dat dan dat ze nu doen en zijn? Het zit hem in de optelsom van ‘masculinity projects’ van al deze individuen samen. Elke jongen, elke man, ontwikkelt zichzelf in deze wereld ook als man. Het is vormgeving van jezelf, binnen de kaders en met de instrumenten die de samenleving je ervoor aanreikt. En helaas zijn die kaders vaak vrij nauw en die instrumenten vrij beperkt. Dus loopt hier vanavond een optelsom van vrij nauwe en beperkte mannelijkheid over straat. Ze stralen geen individualiteit uit, maar dragen met elkaar een collectieve mannelijkheid uit die niet veel ruimte laat of lijkt te laten voor anders zijn, voor afwijking. Het is een collectieve mannelijkheid die ik en ik denk velen met mij associëren met het groepsgedrag van mannen. Het is een gang. Het is een roedel. Het is een bende. Zoiets. Je hoort erbij of niet. Het is niet inclusief. Het voelt wel normatief.

 

En tegelijk, als je ook tot zo’n groep behoort kan het nog alle kanten uit. Je kunt als groepen samensmelten of tegenover elkaar komen te staan. En als je als groepen samensmelt Dan is het weer zoeken naar andere groepen om je toe te verhouden en eventueel tegen af te zetten. Want misschien is dat wel wat me beangstigt als ik dit soort mannen, en vooral dit soort mannen in groepen tegenkom. Dat conflict vaak bij mannen en mannelijkheid lijkt te horen. Dat tegenover elkaar staan dat ‘tegen’ zijn vaak eerder vanzelfsprekend is dan samen met elkaar. Dat het voor mannen vaak nodig lijkt te zijn om conflicten op te zoeken. Waarin je kan laten zien hoe sterk en dominant en agressief je bent. Waarin je je mannelijkheid kan bewijzen. Er hoeft in zo’n groep maar één te zijn bij wie iets triggert dat de keten van geweld in gang zet. Er hoeft daarvoor maar één gebeurtenis te zijn, een vonk, hoe klein ook, die dat triggert. De verkeerde blik op het verkeerde moment bij de verkeerde persoon kan de lont in het kruitvat van mannelijkheid zijn. En we weten hoe dat kan aflopen, voor je het weet lig je op Zorgvlied.

 

 

Redouane Amine: Aan het werk, mannen, vermens je!

/door

Vanaf 25 november bloggen we weer in het kader van de White Ribbon Campagne: Wat voor man wil jij zijn om gendergerelateerd geweld te voorkomen? Schrijf mee!

Aan het werk, mannen, vermens je!

Wij mannen moeten ons constant vermannen!
Eerlijk? Dat gaat mij iets te ver, mannen!
Wij zijn onze menselijkheid aan het verbannen!

Mij is gevraagd om 4 tips te destilleren hieruit en deze voor te dragen, in de hoop dat het iets gaat veranderen. Hoop is er absoluut! Verandering absoluut nog niet! Omdat wij mannen nog niet genoeg meehelpen en meedoen. Om zelf te emanciperen, te helen, anderen te helpen emanciperen, te helpen helen en als collectief of naast vrouwen of achter vrouwen te staan. Nooit voor ze! Behalve als wij het voor ze opnemen, maar zelfs dan alleen als er geen vrouwen aanwezig zijn. Zijn kunnen namelijk heel goed voor zichzelf opkomen!

  1. Wij mannen zitten vast, in wat Emancipator noemt, de manbox! Een krap hokje dat volledig dichtgetimmerd is met verwachtingen en conditionering om aan die verwachtingen te voldoen. Ik ga er niet te diep op in, maar een van die dingen waar wij geen breed spectrum van mogen hebben, zijn onze emoties. Die zouden we moeten tonen, maar daarvoor moeten wij deze weer leren kennen, leren omarmen, leren spreken en vooral leren te bestaan. Deze zijn nou eenmaal onderdeel van ons menselijk bestaan! Het grootste deel van geweld dat wij bij anderen en ook bij onszelf aanrichten komt onder andere hierdoor. Onze zelfmoordcijfers, bijvoorbeeld, zijn te hoog om dit achterwege te laten.
  2. Dit is even een wake-up call! Zwanger worden DOE je samen, maar zwanger ben je NIET samen. Wel de lusten, maar niet de lasten! Wij leven in een patriarchale wereld die het lichaam van mensen met een baarmoeder als eigendom ziet en daar moeten wij vanaf! Neem bijvoorbeeld anticonceptie? De meeste middelen zijn ontwikkeld voor mensen met een baarmoeder! En wat hebben wij mannen? De condoom! Zodat wij kunnen blijven genieten. Of, voor die dat wil, Snip, snip! sterilisatie. Dan heb je in het begin pijn, maar daarna kan je blijven genieten! Geen van deze twee ingrepen brengt onze lichamelijke systemen uit balans! Mensen met een baarmoeder hebben er zoveel, dat ik persoonlijk van dat idee alleen al uit balans raak! Wij moeten meestrijden EN voor gratis anticonceptie EN voor meer varianten die niet alleen gericht zijn op mensen met een baarmoeder EN zolang dit nog niet het geval is, gewoon lekker meebetalen met anticonceptie. Dus, mannen, draag ook mee aan de lasten!
  3. Een van de zaken die dit onder andere veroorzaakt is het feit dat er tot op heden een groot deel van de besluitvorming bij mannen ligt! Eigenlijk zou het simpel moeten zijn! Heb je geen baarmoeder? Zip it! 🤐 Wil je een bijdrage leveren? Stem op een vrouw! Stem op een vrouw van kleur! Stem op een trans vrouw! Stem op een trans vrouw van kleur! Geef je stem aan de mensen die het geluid hierover moeten en KUNNEN maken!
  4. Zoals ik al eerder zei, is het de bedoeling dat wij of naast vrouwen of achter ze gaan staan. Nooit voor ze! Tenzij wij het voor ze opnemen en zelfs dan alleen in hun afwezigheid. Zij kunnen dit namelijk veel beter dan de meesten van ons denken! Wij kunnen onder andere verkennen hoe wij meer ruimte kunnen maken! Dat betekent dat wij daarvoor soms onze ruimte moeten kunnen opgeven! Om ruimte te maken voor representatie! Om ruimte te maken voor gelijkwaardige expertise! Om ruimte te maken voor goede voorbeelden! En ik wil wel aftrappen om jullie uit te dagen! Women Inc.? FemCity? Als er een vrouw is? Nee! Er is vast en zeker een vrouw die dit veel beter kan dan ik! Ik vraag jullie bij deze om haar te vinden en ik daag jullie uit om haar meer te betalen dan jullie mij betalen! Als wij dit soort dingen niet doen en publiekelijk kenbaar maken? Komen wij er nooit!
  5. Last but not least! Het komt, gelukkig, vaker voor dat er mannen zijn die dit willen gaan doen! Ik was dit weekend meegegaan naar een mannenweekend van Emancipator als onderdeel van het team. In een woord: WOW! Hope is out there! Een van de vruchten die wij gezamenlijk plukten, is de volgende boodschap: Mannen? Als jullie het werk willen gaan doen? Als jullie willen gaan groeien in jullie menselijkheid? Zadel vrouwen hier dan niet mee op! Hier komt zoveel emotionele arbeid bij kijken. Jouw vragen kunnen triggers zijn! Jouw vragen kunnen energierovend zijn! Jouw antwoorden moet jij zoeken! Waarom willen wij vrouwen dit werk wel laten doen, maar ander werk niet! Jouw proces is jouw verantwoordelijkheid! She ain’t yo mama! Tenzij ze echt je mama is! En zelfs dan! Google bestaat! YouTube bestaat! Vrouwelijke schrijvers bestaan! Vrouwelijke schrijvers van kleur bestaan! Atria als kennisinstituut bestaat! Emancipator bestaat en dit soort bijeenkomsten bestaan!

Yallah! Aan het werk!

 

Blogmarathon 2021: Inspiratie voor jouw verhaal

/door

Redenen om mee te schrijven …

… inspiratie voor jullie verhalen

Hoe krijgen we mannen zover dat ze hun stem verheffen en geweld, gendergerelateerd geweld, publiekelijk afwijzen? Want uiteindelijk is geweld tegen vrouwen een mannenprobleem. Zij zijn in hoofdzaak degenen die dit geweld plegen. Nee, niet alle mannen, en jij vast ook niet. Maar juist die ‘goede’ mannen zijn aan zet, zoals doorklinkt uit de ondertitel van Jackson Katz’s boek The Macho Paradox: ‘Waarom sommige mannen vrouwen pijn doen, en alle mannen kunnen helpen’. Wij zijn die mannen die kunnen helpen om het geweld te bestrijden.

Wat houd jou tegen om de spreekwoordelijke pen te pakken en je gedachten op papier te zetten? Er is genoeg om over te schrijven; waar moet je beginnen? Natuurlijk is er ook het probleem tijd – druk, druk, druk – maar het is niet nodig om een heel essay te schrijven om gehoord te worden.

Hieronder heb ik een groot aantal links geplaatst die je mogelijk kunnen inspireren. TIP: Lees en kijk ze niet allemaal achter elkaar; dan houd je geen tijd meer over om te schrijven. Kies een thema dat je raakt en kijk of je iets kunt met de verhalen die eronder staan. Het begint met brede verhalen over het verheffen van je stem, de kracht van het woord en het verschil dat dappere mensen kunnen maken. Daarna volgen inhoudelijke verhalen die jullie op een idee kunnen brengen.

Zwijgen of spreken

Ikzelf haal veel kracht uit het lied (I can’t keep) Quiet van MILCK. Als ik niet vertel wat ik weet, wat ik voel en heb meegemaakt, zal niemand het weten, en komen zij niet in actie. Verder haal ik ideeën uit toespraken, teksten, boeken van mensen – mannen en vrouwen – die hun nek uitsteken. Hier een greep uit de verhalen van deze ‘helden’.

Jackson Katz, die in The Macho Paradox mannen oproept hun verantwoordelijkheid te nemen.

Rebecca Solnit, schrijfster die een prachtig essay schreef over (vrouwelijk en mannelijk) zwijgen.

Justin Baldoni, acteur die het zat is om Man enough te zijn.

Laura Bates, oprichter van ‘Everyday sexism’.

Tarana Burke, oprichter van MeToo.

Hannah Gadsby, stand up comedian (Nanette).

Karlie Kloss, voormalig model van sexy lingerie.

Pauline Harmage, schrijfster van ‘Mannen, ik haat ze’.

Paxton Smith, die haar afstudeerspeech in Texas wijdde aan de nieuwe abortuswet.

Saskia de Coster, die patriarchale vrouwenhaat aan de kaak stelt.

Bregje Hofstede, die de angst van mannen voor sterke vrouwen bespreekt.

Deepa Narayan, Indiase vrouw die de opvoeding van meisjes bekritiseerd.

Jan Willem Duyvendak, die de vele problemen noemt die mannen veroorzaken.

Jullie zullen zelf vast wel andere voorbeelden kennen van indrukwekkende verhalen van sterke mannen en vrouwen. We zouden deze graag leren kennen.

Hier volgt een aantal inhoudelijk thema’s, die wellicht een bel bij jullie doet rinkelen.

 

Bystanders

Veel mannen zien zich als toeschouwer van geweld. Maar daar houdt hun rol niet op, natuurlijk. Wat kun je als omstander doen om seksueel geweld te voorkomen? Het begint met erkennen dat er iets mis is. Hier wat theorie. En in de praktijk gebeurt het vaker dan je denkt. Enkele voorbeelden. Ook in Nederland gaat het vaak goed. Wat doe je dus als een wildvreemde vrouw je aanspreekt?

Huiselijk geweld

Huiselijk geweld maakt heel veel slachtoffers. Het is vaak complexer dan het simpele dader-slachtoffer verhaal, waarbij de man denkt dat hij het in de relatie altijd voor het zeggen heeft. Ja, het is meestal (niet altijd) de man die zijn agressie niet onder controle heeft. Daarbij is het goed om je te realiseren dat de ook gewelddadige mannen zichzelf vaak machteloos voelen. De lockdown heeft spanningen binnen relaties doen oplopen en meisjes en vrouwen zelfs gedwongen om het huis te verlaten. Juist mannen kunnen mannen een luisterend oor bieden. Dat geldt ook voor hulpdiensten, zoals dit telefoongesprek laat zien (uitgezonden in de pauze van de Super Bowl in Amerika). De aanpak vergt langdurige aandacht om herhaling te voorkomen.

#MeToo, machtsmisbruik en werk

#MeToo dateert van 2017, maar is nog altijd actueel. Twee voorbeelden laten zien dat soms daadkrachtige actie volgt en soms juist laksheid troef is. Eén op de zes werknemers heeft ooit te maken gehad met seksuele intimidatie op de werkvloer. Het is belangrijk om dit te signaleren en aan de kaak te stellen, maar dat gebeurt nog weinig. En zelfs als dat gebeurt, blijft actie vaak uit. Wat kun je als organisatie zoal doen?

Overheid/politie en seksueel geweld

Dit jaar schokte de moord op de Britse Sarah Everard door een politieagent de wereld. Het is niet het enige voorbeeld van het verzaken van hun verantwoordelijkheid door de overheid, politie en justitie. Vaak tot woede van veel politici. Langzaam lijkt er iets te veranderen, maar is het (snel) genoeg? In Nederland erkent de overheid de schuivende moraal en wordt dit eindelijk wettelijk vastgelegd.

Politiek en bestuur

De politiek is een uitgesproken vrouwonvriendelijke wereld. In de verkiezingscampagne was sprake van onversneden vrouwenhaat, zo berichtte de Groene Amsterdammer. Internationaal deed het zogenaamde stoelincident in Ankara (sofagate), waar de vrouwelijke voorzitter van de Europese Commissie door president Erdogan ondergeschikt werd behandeld aan haar mannelijke collega, veel stof opwaaien. Ook de ongrijpbaarheid van een PVV-politicus die over de schreef ging, is een stuitend voorbeeld van de machowereld van de politiek.

Het leger als macho-wereld

Waar militairen zijn is seksueel geweld dichtbij. Het is dan ook geen pretje om als vrouw of niet-cis man in het leger te zitten. Hier is mannelijkheid de norm.

Verwerking

Er is meer dan het juridische pad, bij seksueel geweld. Zedenslachtoffers praten tegenwoordig vaker met daders soms zelfs na heel lange tijd. Literatuur, schrijven of lezen over verkrachtingen, kan helend werken. Weet jij een goed voorbeeld waar je over kunt bloggen?

Kunst en sport

De misstanden in de kunstwereld stonden aan de wieg van de #MeToo-beweging. Daar ligt een grotere misstand onder: de enorme onderwaardering van vrouwelijke karakters in films. Deze ongelijkheid in status en macht speelt niet alleen in de filmwereld. Ook in de topsport is het een enorm probleem, dat vooral gevolgen heeft voor meisjes en vrouwen. Dan zijn vrouwelijke acteurs en dansers als snel gedegradeerd tot lustobject.

Straat- en online-terreur

Lastigvallende mannen komen in vele gedaanten, zowel op straat als online. Het is iets wat vrouwen niet graag meemaken. Wereldwijd maken echter meer dan de helft van de meisjes het mee. Het zorgvuldig delen van berichten op social media kan helpen, maar kan zich ook tegen het slachtoffer keren. Bij het optreden van straatterreur kunnen mannen een belangrijke rol spelen.

Manosphere – online en offline

Seksueel en gendergerelateerd geweld zijn al lang niet meer het domein van eenzame slechte mannen. Laura Bates schreef een boek over mannen die vrouwen haten, waaruit blijkt dat allerhande mannen elkaar treffen in online groepen, de zogenaamde manosphere. Er is volgens haar sprake van een giftig-mannelijke afscheidingsbeweging. Mannen spuwen ruwe haatberichten op internet en zetten daarmee aan tot vaak dodelijk geweld. Dichterbij huis toont offline vrouwenhaat zich in ‘onze’ studentencorpora. Om dit te voorkomen is vroege interventie door professionals gewenst. Inmiddels is onderzoek gestart naar het herkennen van misogynie, hetgeen een nuttig hulpmiddel opleverde.

Pffff – pauze met positieve berichten

Even een intermezzo voor wie in al dit geweld nog vertrouwen wil houden in de goedheid van het merendeel van de mannen. Het brengt je misschien op ideeën voor actie. Zo heeft de oxford-dictionary de definitie van vrouwen aangepast aan de tijdgeest, vertelt een vrouw allerlei verhalen over mannen die haar niet lastig vallen en verklaart Japke d. Bouma dat er volgens haar niets mis is met ‘de man’. In Amsterdam krijgen ambtenaren tegenwoordig training om zich bewust te worden van hun privileges. En, wat gebeurt er als je mannen vraagt seksistische ‘grappen’ uit te leggen? Mijn ervaring is dat je daar zelf in ieder geval veel plezier aan beleeft.

Zelfverdediging / wraak

Geweld tegen vrouwen veroorzaakt veel ellende. Het dwingt vrouwen om zich voor te bereiden op datgene wat ze niet willen meemaken. Als ze op straat lopen of als ze uitgaan. Voor mannen die het geweld plegen is het ook niet altijd veilig. In Mexico is een klopjacht gaande op moordenaars van vrouwen en slachtoffers van huiselijk geweld kunnen tot het uiterste gedreven worden, zeker als ze geen steun krijgen van buitenaf.

Victim blaming

Stop met de verantwoordelijkheid bij het slachtoffer leggen en bagatelliseer het lastigvallen niet. Steun is van levensbelang, want verkrachting is geen klein dingetje.

Schoonheidsideaal

Hoe lang blijven mannen en modebladen nog dicteren hoe vrouwen eruit moeten zien. Voor Karlie Kloss was he reden om een succesvolle modelcarrière vaarwel te zeggen. Deze schoonheidsdwang is een vorm van gendergerelateerd geweld. Mooi zijn lijkt soms wel een olympische sport.

Mannenmars

We zijn inmiddels gewend aan de Women’s March. In 2017 werd deze nieuw leven ingeblazen. De omvang ervan verraste (de aanhangers van) de nieuwe president Donald Trump. Het lied Quiet van MILCK staat symbool voor de actie. In Nederland staan vrouwen – ondersteund door mannen – met enige regelmaat de straat op om geweld tegen vrouwen aan de kaak te stellen. Waar blijven de mannen? De White Ribbon Campagne ontstond doordat mannen in Montreal, Canada massaal de straat op gingen na een massamoord op vrouwen. Laten wij mannen niet langer wachten tot vrouwen in actie komen, maar zelf een mannenmars organiseren.

 

Blogmarathon 2021: Schrijf mee tegen geweld

/door

Tijdens de White Ribbon Campagne 2021 organiseren we voor de vijfde maal een blogmarathon. Ook dit jaar willen we op alle zestien dagen van de campagne – van 25 november tot en met 10 december – een nieuw verhaal publiceren over wat mannen kunnen doen om gendergerelateerd geweld te voorkomen. Het thema van de White Ribbon Campagne is Wat voor man wil jij zijn om gendergerelateerd geweld te voorkomen?

Doe jij mee? Je kunt een blog sturen naar opinie@emancipator.nl.

Om mee te doen hoef je nog niet een kant en klaar verhaal te hebben. Een blog begint namelijk met een idee of ervaring. Heb je (nog) geen afgerond blog, maar wel een inspirerend idee dat je onder de aandacht wilt brengen? Of, omgekeerd, wil je graag schrijven, maar ben je op zoek naar een inspirerend onderwerp? Reageer dan ook. We kunnen je helpen om je idee op papier te krijgen of we kunnen schrijvers koppelen aan mensen met ideeën en ervaringen.

Je kunt dan denken aan:

  • Wat heb jij ooit gedaan en hoe pakte dat uit?
  • Welke actie of oplossing lijkt jou zinvol en kansrijk?
  • Wat werkt wel en wat niet?
  • Wat zou jij zelf willen en kunnen doen?
  • Wat doe je al?
  • Wat kunnen we samen doen?

Meld je aan en stuur je verhalen en ideeën naar opinie@emancipator.nl

 

Meer over White Ribbon, de campagne van dit jaar en werken met mannen aan het voorkomen van gendergerelateerd geweld

Eerdere blogmarathons: alle blogs vind je hier

Campagnefonds: een bijdrage voor je activiteit

/door
Lees meer