Corona-kronieken 2.

Alles wat ik vorige keer schreef, lijkt alweer achterhaald en futiel. Mensen zijn hun baan kwijtgeraakt, zijn onzeker over hun ziekte die nu geen behandelprioriteit heeft, zitten eenzaam thuis of worden juist gek van het feit dat kinderen en/of partner continue dichtbij zijn. Of ze zijn ziek..

Maar net als de meeste mensen blijf ik toch onvermoeibaar naar iets positiefs zoeken in deze crisis. Nu worden er mensen blijkbaar boos op social media als je iets positiefs te melden hebt over  deze tijd, maar het lijkt me alleen maar menselijk naar lichtpuntjes te zoeken om je aan vast te houden. Dat wil helemaal niet zeggen dat je daarmee ontkent dat mensen het moeilijk en zwaar hebben.

De ‘upside’ dus:

-Veel meer waardering voor de ‘vrouwelijke’ beroepen in de zorg, het onderwijs en de kinderopvang.

-Mensen met slecht betaalde beroepen zoals supermarktmedewerkers en pakket bezorgers worden ook ineens op waarde geschat.

-Meer mensen gaan iets aan lichaamsbeweging doen. Zolang het nog kan in de buitenlucht en anders binnen via een online klasje yoga of dans. De roeimachines en fitnessapparaten zijn online bijna uitverkocht.

-De communicatie via online platforms dwingt tot helderheid, je beurt afwachten en luisteren.

-Politieke kleur wordt minder belangrijk

-Er is meer waardering voor de natuur. Nu alle andere stedelijke afleiding is weggevallen trekken we massaal de parken en bossen in. Een beetje te massaal bleek. Hopelijk kunnen we het genoeg spreiden zodat het voor iedereen mogelijk blijft alleen of hooguit met zijn tweeën af en toe een frisse neus te halen.

Dat werpt meteen de vragen op: hoe houden we deze positieve veranderingen vast? Zal er na de crisis bijvoorbeeld  nog net zoveel waardering voor zorg en onderwijs zijn? (Of wordt het net als na de Tweede Wereldoorlog: na de oorlog konden alle vrouwen die tijdens de oorlog ‘mannenberoepen’ hadden overgenomen weer vertrekken).

Vertaalt die waardering zich ook naar betere betaling? En zou het nu niet een goed moment zijn om ook meer jongens naar de zorg, het onderwijs, de kinderopvang te krijgen? Wie wil er nu niet in een vitaal beroep werken!

Bij Emancipator worden we in rap tempo digitaal vaardiger. Was het vorige week nog zoeken naar de functie ‘scherm delen’ in Zoom, nu hebben we break-out rooms voor subgroepjes tijdens een online meeting, gooien er Mentimeter-vragen en presentaties tussendoor en geven interactief een virtuele bal door tijdens een check-in.

Als praktisch en handig iemand kijk ik ook met belangstelling naar technische problemen en ontwikkelingen in deze tijd. Ik was stomverbaasd over het probleem met de mondkapjes en zat bij wijze van spreken al klaar achter mijn naaimachine voor een mogelijk naai-collectief zodra ik te weten kwam wat voor materiaal goed genoeg was (er zal toch wel en fabriek zijn die dat materiaal kan gaan maken, denk ik dan?).  En zag vervolgens tot mijn tevredenheid dat er inderdaad een naaiatelier ergens gestart is en dat er inmiddels ook low-tech beademingsapparaten gemaakt worden. Hopelijk geeft dit ook in de techniek een omslag: het besef dat eenvoud belangrijker is dan allerlei onnodige snufjes. Het besef dat grondstoffen bewaard moeten blijven voor essentiële dingen (Wie heeft er behoefte aan een koelkast die zelf melk bestelt, om maar een onzinnige techniek te noemen?) en dat alles wat je maakt gerepareerd en hergebruikt moet kunnen worden. Dat maakt het meteen duurzaam.

Na mijn initiële enthousiasme over een blog ben ik – hopelijk tijdelijk – bevangen door het futiliteitsvirus. Als iemand anders wil bloggen, video’s wil posten of anderszins wil bijdragen aan deze reeks: heel graag! Wij horen graag hoe jullie deze tijd beleven.