Manouk in gesprek met… Fabio over mannelijkheid en muziek
Hallo daar lieve lezers! Mijn naam is Manouk Weerts en ik loop dit jaar stage bij Emancipator. Mijn voornaamste taak is om de volgers van Emancipator te voorzien in verdiepende content met betrekking tot mannen, mannelijkheid en mannelijke verwachtingspatronen. Deze keer ging ik in gesprek met Fabio over de relatie tussen mannelijkheid en muziek.
De Muzikale Ontdekking van Man-Zijn
“Muziek heeft me geholpen om een bepaalde gevoeligheid terug te vinden die ik tijdens het volwassen worden ben kwijtgeraakt”, vertelde Fabio me tijdens ons gesprek over mannen en mannelijkheid in de muziekwereld. Fabio (hij/hem) is een 26-jarige muzikant en student journalistiek. Hij speelt in een twee bands genaamd Blaaskaak en Centraal waarmee hij optreedt in het hele land. Daarnaast maakt Fabio vanaf zijn elfde zelf ook muziek.
Als kind bevond Fabio zich vaak in situaties waarin hij bepaalde normen als vanzelfsprekend beschouwde, maar later ontdekte hij dat deze niet overeenkwamen met hoe hij zou moeten zijn, als man. “Ik vond dingen normaal die niet normaal bleken te zijn, en ook huilde ik snel.” Hij werd als kind door zijn omgeving vaak afgestraft als deze gevoelige kant omhoog kwam. Het proces van volwassen worden bracht hem verder van zijn gevoelige kant. Hij voldeed steeds meer aan de traditionele mannelijke verwachtingen van prestatie en dominantie, vooral op het gebied van seksualiteit.
De corona pandemie werd een keerpunt voor Fabio. Hij moest haast wel naar binnen keren en werd geconfronteerd met zijn eigen emoties. Daardoor vond hij een uitlaatklep in het maken en schrijven van muziek. In het schrijven van liedjes vond hij een manier om zijn gevoelens, emoties en houding ten opzichte van zijn mannelijkheid en seksualiteit te verkennen en te uiten. Voor Fabio werd muziek meer dan alleen een artistieke uitlaatklep; het werd een vorm van therapie, een manier om zijn gevoeligheid terug te vinden te midden van een wereld die hem had geleerd deze te onderdrukken.
Zeker als lid van de band Blaaskaak vond Fabio een omgeving waarin hij zichzelf kon zijn en waar zijn gevoeligheid werd aangemoedigd. Toch wordt hij nog steeds geconfronteerd met stugge gender verwachtingen in de muziekwereld. “Als man kun je hard schreeuwen in de muziekwereld en daardoor jezelf laten zien. Als je als vrouw hard schreeuwt, word je afgestraft.” Daarnaast probeert Fabio tijdens optredens zijn soms stugge publiek uit te dagen door het dragen van androgyne outfits; “Laatst droeg ik een off-the-shoulder top, high-waisted broek en sieraden tijdens een optreden in een wat kleiner dorp. Toch heb ik uiteindelijk mijn shirt maar uitgedaan omdat dat veiliger voelde.” Ondanks pogingen om gender verwachtingen te doorbreken bij een publiek, blijft het in sommige situaties dus lastig om voet bij stuk te houden. Volgens Fabio is er oprechte bewustwording in de muziekwereld nodig om deze gender verwachtingen te veranderen en een impact te maken. “We moeten het niet doen om te voldoen aan de wensen van ons publiek, we moeten het doen omdat we echt zelf verandering teweeg willen brengen”, aldus Fabio.
Toen ik Fabio vroeg wat hij graag aan anderen zou willen meegeven die geconfronteerd worden met mannelijke verwachtingspatronen in de muziekwereld antwoordde hij “laat je niet inmetselen, don’t play for the gallery. Daar komt alleen maar geïnternaliseerde narigheid van.”
