Best (trainings)weekend ever!

Amsterdam, 7 maart 2022

En toen was het opeens weer maandag…

Afgelopen weekend was het trainingsweekend van Emancipator. Een weekend waarin deelnemers werden klaargestoomd om straks, samen met een workshopleider, bij te dragen aan de verschillende workshops die wij geven rondom gendergerelateerd geweld, seksualiteit en relaties, en mannelijkheid, maar niet voordat wij, met z’n allen, de materie indoken. Een ervaring als geen ander…

Natuurlijk had ik al wel het één en ander over de trainingsweekenden gehoord, als relatief kersverse communicatiemedewerker bij Emancipator. Alleen het weekend zelf ervaren, dat was er nog niet van gekomen. Eerlijk is eerlijk: ik had er ongelofelijk veel zin in, maar zag er ook tegenop. Want werken aan mannelijkheidsnormen, vraagt ook om zelfreflectie, om openheid, om emotioneel werk. “If you talk the talk, walk the walk.” Dat ik achter Emancipator’s missie en visie sta, moge duidelijk zijn als medewerker, maar voor mijn gevoel stond ik het meest van de materie. Kortom, ook ik zou de confrontatie aan moeten gaan met mijzelf, mijn mannelijkheid, mijn geschiedenis. 

Naarmate het weekend naderde, werd ik zenuwachtiger. En ik kwam er ook achter waarom. Er zouden vooral mannen komen. Ook heteroseksuele mannen. Onbekende heteroseksuele mannen. Onbekende heteroseksuele mannen die mij niet kennen en die ik niet ken. En toen viel het kwartje. Dat is exact het type wat mij heeft gepest, heeft uitgescholden vanwege mijn homoseksualiteit, mij onveilig heeft laten voelen. En daar dan een hele groep van. Waar was ik aan begonnen? 

Het zal je misschien niks verbazen, maar dit was een enorm vooroordeel, kwam ik op de eerste avond al achter. Wat een groep mannen. Het ademde vertrouwen, liefde, veiligheid, mannelijkheid, vrouwelijkheid, ruimte. En dit bleef het hele weekend zo. 

De eerste avond stond in het teken van kennismaken. Een mooie groep van allerlei mensen, mannen, een vrouw, non-binaire personen, van alle walks of life, voorkeuren, geschiedenis. Elkaar ontmoeten. Elkaars ervaringen delen. Elkaars hopen en vrezen. Stilstaan bij de diversiteit van de groep. Gekoppeld worden aan een buddy en gekoppeld worden aan een familie: de emotionele uitvalsbasis van het weekend. Dat alles op een prachtige locatie in een oud klooster in Ubbergen. Het was binnen no-time tijd om te slapen. 

Zaterdag. De eerste trainingsdag, waarbij het ervaren van de workshops centraal stond en alles kwam voorbij. Van onze ‘man box’ tot grenzen aangeven tot energizers tot statistieken tot de indrukwekkende tijdlijn en nog zoveel meer. Alles gevoed door de ervaringen van de deelnemers, met ruimte voor reflectie en ruimte voor inchecken met je buddy. De emoties waren zichtbaar en onzichtbaar aanwezig. Niet alleen de openheid van de groep, maar ook de openheid van mijzelf raakte mij. Het was zo een veilige omgeving om de man te zijn die ik ben, omringd door zoveel liefde en vertrouwen. 

Ook het thema ‘geweld en veiligheid’ was onderdeel van de training, met daarin het zeer aangrijpende “Dear Daddy” (trigger warning als je dit wilt gaan kijken). Ik voelde de tranen opkomen en ik voelde dat het ok was. Na “Dear Daddy” was er meteen een moment om met je buddy. Mijn buddy was de hele dag al een emotioneel anker geweest, iemand met wie je alles deelt, en die nu troost kon bieden aan mijn verdriet. Enorm bijzonder hoe iemand die 24 uur geleden voor het eerst ontmoeten, zo belangrijk voor je kan zijn. 

Na het eten was het tijd om, met elkaar, het te hebben over de dag. Er was verdriet, er was boosheid, er was ongemak. Het was een zware en volle dag geweest. Ik herkende wat ik terug hoorde van deelnemers van mijn eerste weken bij Emancipator: zo een groot en complex probleem, waar je hoe dan ook mee te maken hebt en een onderdeel van bent. Hoe moet dit nu verder? En wat is mijn bijdrage? En wat is mijn rol? En wat is ‘mijn man’? 

Na het programma bracht de avond wat lucht. Zowel letterlijk als figuurlijk. Bij het haardvuur buiten gingen de gesprekken over van alles. Over empoweren van jongens tot George Michael tot vaderschap tot hoe het vuur het beste opgebouwd moest worden en zelfs de Zangeres Zonder Naam werd nog even aangetikt. Om tien uur lag ik uitgeteld in bed. Wat een zware, intens, bijzondere, mooie dag. 

Het was alweer zondag en daarmee de laatste dag. Een dag die voornamelijk in het teken stond van de praktische kant van de workshops (en de deelnemers daaraan) en het oefenen met de methodes, maar ook van reflectie en afscheid. En natuurlijk van wat iedere deelnemer nu zou kunnen gaan doen om het gesprek voort te zetten. Nog een groepsfoto, een laatste rondje ter afsluiting en toen was het alweer voorbij. Een intens, bijzonder, liefdevol, emotioneel weekend. 

Ik werd vanmorgen wakker en miste iedereen. Ik kan niet wachten om iedereen weer te zien. Dat zegt toch genoeg. 

Dan nog even dit…

Denk je nu: “maar hey, dat wil ik ook?” Meld je dan nu aan voor onze nieuwsbrief en blijf op de hoogte van wanneer het volgende weekend plaatsvindt.