Blog 4. Bas Zwiers: ‘Hey meisje, ik ruik je kutje!’
Dit is blog 4 in de White Ribbon-blogmarathon. Ook meebloggen tegen geweld tegen vrouwen? Kijk hier.
Wat voor man ik wil zijn? Ik wil een man zijn de luistert. Niet alleen met mijn oren.
Het was een aantal jaar geleden, nog voor de #MeToo-beweging en er ging iets rond op facebook, over het onderzoek van Atria over seksueel geweld tegen vrouwen. En in mijn omgeving begonnen collega’s, vriendinnen en allerlei andere vrouwen deze cijfers te bevestigen. Ze vertelden niet zozeer wat ze hadden meegemaakt of van vriendinnen hadden gehoord, maar het feit alleen al dat ze zonder twijfel de cijfers herkenden, liet mij best schrikken.
En ik was me bewust dat ik ook niet onschuldig was, in mijn onzekerheid, in mijn verliefdheid en in het moment heb ik niet goed naar mezelf en naar haar geluisterd. Er was geen ja, ook al was er geen nee uitgesproken. Toen die nee er wel kwam, ben ik meteen gestopt, maar toch, dat had eerder gemoeten, ik had beter moeten weten. Volgens velen had ik niks fout gedaan, maar ik heb een prachtvrouw pijn gedaan en haar verloren, dus ik wil hiervan leren, leren luisteren.
In de jaren daarna ben ik actiever geworden bij Emancipator op dit thema. In het betrekken van jongens en mannen in het tegengaan van gendergerelateerd geweld. De gesprekken op gang brengen die ik op mijn 14e had willen voeren, met andere jongens en met mannen. Maar tegelijk ook met vrouwen om te luisteren naar hun verhalen, hun ervaringen en om daarvan te leren.
Leren luisteren
‘Hey meisje, ik ruik je kutje!’ Dit zei een wildvreemde man in de metro tegen een goede vriendin van mij. Jaren later herhaalde ze deze zin in een IMAGINE-workshop die ik gaf. Ik hoorde haar. Mijn hart sloeg even over. En ik wilde die wildvreemde man vermoorden. Ik wilde dit eigenlijk niet horen, niet weten, van haar moet je afblijven…… Maar luisterde ik nu naar haar? Of naar mijn woede?
Zij heeft mij niet nodig om haar te redden, dat kan ze prima zelf. Ik ken weinig vrouwen die zo sterk zijn en zo goed weten wanneer en hoe zij hun ‘Nee’ laten horen. Ze had het nodig dat ik luisterde, dat ik haar de ruimte gaf om dit te delen en verder had ze niet zoveel nodig.
Het is niet nodig dat ik deze man in elkaar zou slaan, in haar naam nog meer geweld aan dit verhaal toevoegen. Maar wat doe ik dan wel? Wat voor man wil ik dán zijn?
Ik wil een man zijn die ook andere jongens en mannen leert luisteren. Niet alleen zodat ze zelf er alles aan gaan doen om geen fouten te maken, maar ook zodat zij leren luisteren naar hun zussen, moeders, nichten en vriendinnen. En daar niet alleen met hen over in gesprek gaan, maar ook met andere jongens en mannen. Zo kunnen we het geweld tegengaan.
Hear me now
Hiervoor heb ik met drie bijzondere vrouwen en met Emancipator samen een nieuw project ontwikkeld, om Nederland te leren luisteren. Hierin richt ik me extra tot de jongens en mannen.
16 november is HEAR ME NOW AMSTERDAM gestart, onze ‘160 days of activism’, met een outdoor- en online-campagne. En vanaf januari een expositie die vier maanden door de stad trekt.
In de expositie vertellen twaalf vrouwen hun verhaal, hun ervaring. Deze kan je in het Nederlands, Engels of Marokkaans beluisteren op je telefoon, terwijl je naar haar foto kijkt. Ook is er een paneel met negen mannen, die zich uitpreken tegen dit geweld.
Een expositie die uitnodigt om niet alleen te luisteren, maar ook met elkaar in gesprek te gaan. We trainen dan ook vrouwen en mannen om zelf dit soort gesprekken te voeren, om naar elkaar te luisteren en waar nodig iemand verder te helpen op weg naar een professional die luistert.
Of ik hierdoor al de man ben die ik wil zijn? De mens die ik wil zijn? Nee, ik maak nog fouten en zal die ook blijven maken. Maar ik blijf luisteren en leren. Fouten worden foutjes en de gesprekken hierover zorgen voor verbinding en sterkere relaties. Dus ik ben in beweging en daar ben ik bij mee.
Meer info: www.hearme.now
