Dit is blog 6 in de White Ribbon-blogmarathon. Ook meebloggen tegen geweld tegen vrouwen? Kijk hier.

In 2014 emigreer ik vanuit Suriname naar Nederland. Vanuit een redelijke conservatieve omgeving met duidelijk gedefinieerde genderrollen opeens op de toneelschool in Amsterdam. Het leven in Amsterdam is een overweldigende ervaring. Een stad waar diverse mensen samen komen om elk aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. In Amsterdam ontmoet ik verschillende mensen. Mensen die mij aanzetten om buiten de kaders van mijn opgelegde waarden en ideeën na te denken. Wat betekent het nog om man te zijn als delen van wie ik ben opeens buiten de klassieke lijntjes vallen?

In 2014 startte een zoektocht die anno 2020 nog niet geëindigd is, maar wel ver gevorderd. Mijn zoektocht begon met mijn worsteling om me continu te conformeren aan het gevestigde machobeeld. Bij het opgroeien hoorde ik in mijn omgeving vaak geluiden zoals: “Een vrouw moet je af en toe gewoon klappen, Wil je niet vechten, ben je een wijf ofzo?”
Zelfs toen op de toneelschool, een best vrij denkende omgeving, heerste er een beeld van wat een succesvolle man is en hoort te zijn. Ik kan mij een gesprek herinneren over wie onder ons succesvol zou worden en ik hoorde toen iemand zeggen: “Nee joh, die is hartstikke gay”.
Met andere woorden: om über succesvol te worden of te zijn, dien je er uit te zien en te gedragen als Rutger Hauer, Daniel Day Lewis of Leonardo DiCaprio. Ongeacht je talent. Jammer genoeg zit er een kern van waarheid in.
Ik gaf de strijd op te conformeren aan het über macho beeld, in 2017 kwam ik uit de kast. Een rare tijd vol onzekerheden en een gevoel van verlies. Het voelde in eerste instantie alsof ik niet meer bij de groep hoorde, dat ik mijn lidmaatschap kwijt was om in bepaalde vrienden groepen iets te mogen zeggen of er bij te mogen zijn. Achteraf gezien viel het wel mee. Ik kwam later pas tot het besef dat ik eigenlijk heel veel gewonnen heb. Innerlijke vrijheid en compassie voor anderen. Toch blijft het vervelend dat het niet-voldoen aan het algemene “machobeeld” de drijvende kracht moest zijn om achter deze conclusie te komen.

Mannelijkheid moet geen harde eis zijn om man te mogen zijn
Mannen zijn in principe de “gate-keepers” van gendergelijkheid. En niet zomaar mannen in het algemeen. De geschiedenis leert ons dat tot op de dag dat van vandaag het voornamelijk cis-gender heteroseksuele mannen zijn. Wij die niet over al die privileges beschikken brengen deze problemen onder de aandacht, maar de realiteit is dat effectieve en permanente verandering vanuit de eerstgenoemde groep moet komen. Was er maar een manier om deze mannen te overtuigen dat ze geen privilege afstaan, maar dat er alleen maar te winnen valt. Want een andere harde realiteit is dat gros van die mannen zelf ook niet aan het ideale “machobeeld” voldoet.

In grotere of kleinere mate wijken we allemaal af van de ideale beelden die we voor onszelf en anderen creëren. Wat mannelijk is in de ene cultuur wordt weer als vrouwelijk gezien in de andere. En begrijp me niet verkeerd, er is in principe niets mis met mannelijkheid en mannelijk willen zijn.
‘Macho’ kan iets heel moois zijn als ik bijvoorbeeld denk aan mijn flamenco lessen. Rechtop staan, brede schouders en sterk samen in liefde met een vrouw dansen. Macho zijn is ook een pauw die pronkt, kleurrijk en liefdevol. Het is iets moois en zou niet met geweld verdedigd of vormgegeven moeten worden. Het is wel noodzakelijk om stil te staan bij de sociale effecten die de maatschappij op het begrip gehad heeft. We moeten af van die checklist waar iemand aan moet voldoen om het ‘macho zijn’ te mogen bekleden. Het is belangrijk om te weten dat we niet overgeleverd zijn aan een pre-geconstrueerd beeld van wie wij zouden moeten zijn. Een groot goed waarover wij mensen beschikken is de mogelijkheid ons imago vorm te geven.
Kneed het tot iets dat fijn is, fijn voor jezelf en voor anderen.

Een wijze man leert van iedereen, een trotse man van niemand.
Anno 2020 woon ik 6 jaar in Amsterdam. Ik heb veel mensen ontmoet en ik heb uit elke ontmoeting iets kunnen leren, en vooral van de mensen waar ik grote meningsverschillen mee had. Het idee van conformeren heb ik los kunnen laten en ben aan het nadenken over de man die ik wil plaatsen in deze maatschappij. Hoe wil ik mijn mannelijkheid vormgeven, wat wil ik uitstralen, wat wil ik mensen meegeven? Ik ben er nog niet helemaal uit, maar voor nu houd ik vast aan compassie. Als theatermaker ligt mijn liefde bij het sociaal-maatschappelijke theaterwerk. Het werken met mensen from all walks of life. Ik wil een man zijn die altijd in de luister-modus zit, zonder oordeel. Die vast houdt aan de mooie dingen die ik van mijn ouders heb geleerd en ervoor zorgt dat die dingen geen blokkade vormen voor de mooie dingen die ik van anderen kan leren.
Er is niets zwaks aan het bijstellen van je menig of perspectief. We zijn mensen die in beweging moeten blijven. Niet alleen mentaal en fysiek maar ook in ideologieën en zienswijzen.
We moeten die beweging niet proberen tegen te werken.
Een maatschappij in beweging is geen zwakte, wel een enorme kracht.

Leestip:

Metamorfosen van Ovidius is een mooie dichtbundel over verandering en menselijke tekortkomingen.

Dit is blog 4 in de White Ribbon-blogmarathon. Ook meebloggen tegen geweld tegen vrouwen? Kijk hier.

Wat voor man ik wil zijn? Ik wil een man zijn de luistert. Niet alleen met mijn oren.

Het was een aantal jaar geleden, nog voor de #MeToo-beweging en er ging iets rond op facebook, over het onderzoek van Atria over seksueel geweld tegen vrouwen. En in mijn omgeving begonnen collega’s, vriendinnen en allerlei andere vrouwen deze cijfers te bevestigen. Ze vertelden niet zozeer wat ze hadden meegemaakt of van vriendinnen hadden gehoord, maar het feit alleen al dat ze zonder twijfel de cijfers herkenden, liet mij best schrikken.

En ik was me bewust dat ik ook niet onschuldig was, in mijn onzekerheid, in mijn verliefdheid en in het moment heb ik niet goed naar mezelf en naar haar geluisterd. Er was geen ja, ook al was er geen nee uitgesproken. Toen die nee er wel kwam, ben ik meteen gestopt, maar toch, dat had eerder gemoeten, ik had beter moeten weten. Volgens velen had ik niks fout gedaan, maar ik heb een prachtvrouw pijn gedaan en haar verloren, dus ik wil hiervan leren, leren luisteren.

In de jaren daarna ben ik actiever geworden bij Emancipator op dit thema. In het betrekken van jongens en mannen in het tegengaan van gendergerelateerd geweld. De gesprekken op gang brengen die ik op mijn 14^e had willen voeren, met andere jongens en met mannen. Maar tegelijk ook met vrouwen om te luisteren naar hun verhalen, hun ervaringen en om daarvan te leren.

Leren luisteren

‘Hey meisje, ik ruik je kutje!’ Dit zei een wildvreemde man in de metro tegen een goede vriendin van mij. Jaren later herhaalde ze deze zin in een IMAGINE-workshop die ik gaf. Ik hoorde haar. Mijn hart sloeg even over. En ik wilde die wildvreemde man vermoorden. Ik wilde dit eigenlijk niet horen, niet weten, van haar moet je afblijven…… Maar luisterde ik nu naar haar? Of naar mijn woede?

Zij heeft mij niet nodig om haar te redden, dat kan ze prima zelf. Ik ken weinig vrouwen die zo sterk zijn en zo goed weten wanneer en hoe zij hun ‘Nee’ laten horen. Ze had het nodig dat ik luisterde, dat ik haar de ruimte gaf om dit te delen en verder had ze niet zoveel nodig.

Het is niet nodig dat ik deze man in elkaar zou slaan, in haar naam nog meer geweld aan dit verhaal toevoegen. Maar wat doe ik dan wel? Wat voor man wil ik dán zijn?

Ik wil een man zijn die ook andere jongens en mannen leert luisteren. Niet alleen zodat ze zelf er alles aan gaan doen om geen fouten te maken, maar ook zodat zij leren luisteren naar hun zussen, moeders, nichten en vriendinnen. En daar niet alleen met hen over in gesprek gaan, maar ook met andere jongens en mannen. Zo kunnen we het geweld tegengaan.

Hear me now

Hiervoor heb ik met drie bijzondere vrouwen en met Emancipator samen een nieuw project ontwikkeld, om Nederland te leren luisteren. Hierin richt ik me extra tot de jongens en mannen.

16 november is HEAR ME NOW AMSTERDAM gestart, onze ‘160 days of activism’, met een outdoor- en online-campagne. En vanaf januari een expositie die vier maanden door de stad trekt.

In de expositie vertellen twaalf vrouwen hun verhaal, hun ervaring. Deze kan je in het Nederlands, Engels of Marokkaans beluisteren op je telefoon, terwijl je naar haar foto kijkt. Ook is er een paneel met negen mannen, die zich uitpreken tegen dit geweld.

Een expositie die uitnodigt om niet alleen te luisteren, maar ook met elkaar in gesprek te gaan. We trainen dan ook vrouwen en mannen om zelf dit soort gesprekken te voeren, om naar elkaar te luisteren en waar nodig iemand verder te helpen op weg naar een professional die luistert.

Of ik hierdoor al de man ben die ik wil zijn? De mens die ik wil zijn? Nee, ik maak nog fouten en zal die ook blijven maken. Maar ik blijf luisteren en leren. Fouten worden foutjes en de gesprekken hierover zorgen voor verbinding en sterkere relaties. Dus ik ben in beweging en daar ben ik bij mee.

Meer info: www.hearme.now

Ik zie het nog zo gebeuren. Zij was veel te jong, hij was veel te getrouwd. En hij blééf haar drankjes voeren. Bleef maar aandringen, een hand op haar rug, haar heup, haar dij. De meeste collega’s hadden niets door: de drukte en de muziek van het feest maskeerden wat er gaande was. Zij kon nauwelijks haar ogen openhouden, en zich al helemaal niet staande houden in de rij voor het toilet. Daar hebben we ingegrepen. Met twee andere collega’s hebben we haar in veiligheid gebracht. De maandag erop heb ik het incident bij hun leidinggevenden gemeld.

Dit verhaal is nu al jaren geleden, maar ik kan me de emotie nog goed voor de geest halen. Ik was zó boos: op hem, maar ook op mijn werkgever, dat ze iemand als hij hadden aangenomen. Ik herinner me hoe ik de maandag erop mijn boosheid moest verbijten om tot een zinnige aanpak te komen. Schreeuwen wilde ik, verwijten! Ik wilde schuldigen aanwijzen en onderste stenen boven hebben. Maar ik begreep ook dat die emotie een risico was. Schreeuwers worden lang niet altijd serieus genomen. Alleen als ik me zou beheersen, zou ik de boel kunnen verbeteren.

Aan dit verhaal is niets nieuws. Het gebeurt al zolang er alcohol bestaat, en werkfeestjes, en harde muziek. Ook de rol die wij speelden is een bekende: ben je uitgesproken feminist, dan horen dit soort acties erbij, zo lijkt het. Maar de boosheid vermoeit ook. Als je jaren woest bent zonder merkbare vooruitgang te boeken, dan loop je het risico om uitgeblust en opgebrand te raken. En dat is precies wat we zien gebeuren: burn-out onder activisten neemt steeds grotere vormen aan.

Maar waarom woeden activisten eigenlijk? Wat maakt dat activisme en frustratie zo sterk met elkaar verbonden lijken?

Van oudsher gebruiken activisten woede voor drie doeleinden: om een kwestie zichtbaar te maken, om gelijkgestemden te werven, en om de macht te overtuigen. Wilde je een opinieartikel gepubliceerd krijgen, dan was boosheid een goede insteek, want dat leverde lezers op. Twitter en Facebook hebben die gedachte tot in het extreme doorgevoerd. Het zijn ware ophefmachines. Wie razende reacties weet te ontlokken, krijgt van hun algoritmes een prominente plek in de tijdlijnen van gebruikers. Boosheid werkt ook goed in het werven van nieuwe activisten, want mensen moeten wel uit hun stoel komen om de wereld te veranderen. Wie boos roept, laat daarmee zien dat zijn issue belangrijk is. Boosheid om te overtuigen speelt ook een rol in het bewerkstelligen van de uiteindelijke verandering. Wie het hardst roept, komt op de politieke agenda terecht.

Gedrag en gevoel

Zo opsommend lijkt boosheid een zinnige activistische strategie. Maar er is iets geks aan de hand met al deze vormen van boosheid. Het gaat steeds over boos gedrag, niet over boos gevoel. We doen boos, om mensen te werven, om aandacht te krijgen en om te overtuigen. Wat we daarbij van binnen voelen, is minder van belang. Sterker nog, boosheid kost een hoop energie, en kan het moeilijker maken om goed na te denken over een effectieve aanpak. En dus: wie boos doet komt vooruit, wie zich boos voelt loopt leeg.

Als boosheid zoveel kwaad doet, kunnen we dan niet beter van onze boosheid af proberen te komen? Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want hoewel het boze gevoel niet direct bijdraagt aan je activistische doelen, helpt het je op psychologisch vlak wel degelijk. De onderzoekers Rothschild en Keefer hebben in 2017 onderzocht wat ‘moral outrage’ – je opwinden over sociaal onrecht – je oplevert. Hun conclusie: het helpt je om je schuldgevoel af te wenden, en het beschermt je tegen bedreigingen van je morele identiteit.

Schuldgevoel? Morele identiteit? Maar je bent toch juist boos op die anderen? Wat heeft dat dan met je zelfbeeld te maken? Volgens deze onderzoekers is dat maar een deel van het verhaal. Wanneer je boos wordt over een misstand, dan ervaar je die misstand ook als een persoonlijke aanval, een bedreiging voor jouw wens om een goed mens te zijn. Als iemand van wie je het niet verwacht bijvoorbeeld wordt beschuldigd van geweld tegen vrouwen, wat zegt dat dan over jouw oordelend vermogen? En als diegene in staat is om zulke slechte dingen te doen, wie garandeert jou dan dat jij niet ook tot zoiets in staat bent? Je boosheid helpt je in zulke gevallen, door deze angsten te maskeren. Je bevestigt dat jij een goede persoon bent, door luidkeels het slechte te verwerpen.

Toen ik voor het eerst hoorde over boosheid als beschermingsmechanisme, kon ik het nauwelijks geloven. Boosheid was juist mijn vuur, mijn drijvende kracht – zo dacht ik. Maar toen ik het wat ging onderzoeken, bleek er best wat waarheid in te zitten. Ik voelde vooral veel boosheid over zaken die zich dicht bij mij in de buurt afspeelden. Ik kon me enorm opwinden over een misstand binnen mijn afdeling, maar deed iemand drie afdelingen verderop hetzelfde, dan hoorde je me niet. En misstanden in mijn eigen sector raakten me een stuk meer dan de onthullingen in Hollywood.

Waarom is het van belang dat je hiervan weet, als activist? Als je je boosheid maar zijn gang laat gaan, kan dat je activisme flink in de weg zitten. We gebruiken boosheid vaak om onze aandacht te prioriteren. Boosheid kan zo’n overweldigende en intense emotie zijn, dan we moeilijk aan iets anders kunnen denken. Door te begrijpen dat boosheid meer over ons eigen zelfbeeld gaat dan over onrecht in de wereld, kunnen we op zoek naar andere richtpunten voor ons activisme – waar we bijvoorbeeld meer verschil kunnen maken. We kunnen vrede proberen te sluiten met het ongemak dat sommige onthullingen en misstanden in ons teweeg brengen. Meditatie kan hier een belangrijke rol in spelen. En we kunnen toewerken naar een nieuw soort activisme, een activisme dat ontspringt uit liefde voor de toekomst, in plaats van boosheid over het heden.

Thema’s van Emancipator hebben ons altijd gecharmeerd. Zo houden zij zich bezig met thema’s als genderongelijkheid, arbeid en zorg, geweld en veiligheid, seksualiteit of seksuele diversiteit. Hun kracht zit hem in het bespreekbaar maken van deze thema’s om zo bewustzijn te creëren over de effecten daarvan en leggen ze uit wat mannen te winnen hebben bij o.a. gendergelijkheid.

Vanaf januari 2020 zijn wij gestart met onze afstudeeropdracht aan de opleiding Culturele Maatschappelijke Vorming (CMV) op de Hogeschool van Amsterdam.
Tijdens onze afstudeeropdracht zijn wij gestart met een actie-onderzoek Dit resulteer tot een beroepsproduct. Mannelijkheid verschilt per cultuur en verwijst naar een aantal eigenschappen, rollen en bepaalde houding dat geassocieerd worden met mannen. Hier verschilt het nogal per cultuur. Wat men in de ene cultuur erg mannelijk kan vinden, kan de ander cultuur als onmannelijk worden ervaren. De verschillen hierin gaan gepaard met stempels. Heb je net andere houding dat jou niet mannelijk genoeg maakt? word je bestempeld als ‘’mietje’’ of andere benamingen.
Dit geeft spanningen en conflicten in de samenleving. Deze spanningen hebben wij ook ervaren. Mede door deze ervaringen hebben wij samen besloten om deels van dit probleem aan te pakken. Desondanks de vele verschillen willen wij als CMV’ers deze norm dat nergens gebaseerd is ruimer te trekken. De reden is dat binnen Amsterdam komen verschillende groepen met een diversiteit aan achtergrond. Veel mannen komen uit landen die niet gewend zijn om over deze thema’s te praten. Vandaar dat wij de noodzaak zien om de mannen te informeren en in gesprek/dialoog te gaan om te zoeken naar acceptatie. Hierdoor kunnen veel mannen zich comfortabeler voelen.
Tijdens de IMAGINE-workshops worden verschillende thema’s behandeld zoals: sekse en gender, vooroordelen en stereotypen, grenzen herkennen en relaties, groepsdruk en (seksueel) geweld. De IMAGINE-workshop draagt voornamelijk bij aan de bewustwording van jongeren rond thema’s als mannelijkheid en vrouwelijkheid, relaties en seksualiteit, grenzen en (seksuele) grensoverschrijding, en het voorkomen van geweld. De workshop is op maat en richt zich op het betrekken van jongens en (jonge) mannen, om de kans op seksuele intimidatie en seksueel geweld tegen meisjes en vrouwen te verkleinen.

Sinds de Tweede Wereldoorlog heeft Nederland niet zulke onzekere tijden gekend als anno 2020. Vanwege het COVID-19 virus zijn wij genoodzaakt om de richtlijnen van het RIVM aan te houden. Helaas zijn hierdoor de geplande IMAGINE-workshops komen te vervallen. Deze onzekere tijden vragen om creatieve oplossingen. Dit was een moment voor iedereen om out of the box te denken. Wij als CMV’ers hebben geen moment getwijfeld om ons hierbij neer te leggen. Een CMV’er kenmerkt zich als een persoon die innovatief is en op zoek gaat naar oplossingen. Zo hebben wij om ons eindproduct met zijn allen bekommerd met de aanwezigheid van de ZOOM-emancipator. Dit ging niet fysiek helaas maar gelukkig bestaat er binnenkort zelfs 5G internet waardoor onze brainstormsessies virtueel plaats hebben gevonden via het programma ZOOM. Zo zijn wij gekomen tot het volgend idee: de educatieve online challenges.

De zoektocht ging uit naar een manier om alsnog in contact te blijven met onze doelgroep, een manier om de aansluiting bij de jongeren te vinden. Het is niet de bedoeling om continu het wiel opnieuw proberen uit te vinden. Een bestaand sterk idee met een creatief jasje die wij bedacht hebben was onze focus. Zo zetten wij uiteen wat de huidige trends zijn van Sociaal Media Influenceren tijdens deze COVID-19 periode. Wat jongeren aantrekt is het meedoen aan challenges online. Dit is een trend waarbij mensen elkaar uitdagen om steeds een stapje verder te gaan in de challenge. De educatieve online challenges zijn gelukkig geen taboe. Zo kan iedereen vanuit huis in een veilige omgeving hun aandeel doen. De jongeren scoren op de productiviteit omdat zij ontzettend hun best doen om iets goed neer te zetten. Op psychologisch vlak betekent dit dat jongeren minder afgeleid zijn, op fysiek vlak betekent het dat jongeren minder moe raken en zij hebben enorme tijdwinst. Zo geldt voor de jongeren minder tijdverlies. Uit onderzoek blijkt dat een vijfde van de Nederlandse jongeren dagelijks minste 90 minuten kwijt is aan reistijd. Dat is kostbaar tijd van ruim ander halfuur die ook ergens anders ingestoken kan worden. Bovendien begin je je dag niet geïrriteerd omdat je drie kwartier moet afleggen. De educatieve online challenges zijn ideaal voor het combineren met andere zaken. Dat kan iets kleins zijn zoals gamen of huiswerk maken. Hierdoor kunnen wij tijdens deze omstandigheden jongeren thuis bereiken en zorgen ervoor dat zij binnen blijven. Dit was deels de aanleiding geweest voor ons om de educatieve online Challenges te gaan ontwikkelen.

Bobette van Rijswijk deed haar afstudeeronderzoek bij Emancipator en schreef een blog over haar ervaringen

Het afgelopen jaar heb ik me, in samenwerking met Emancipator, met veel passie gericht op een ontwerpgericht onderzoek over seksueel grensoverschrijdend gedrag op festivals. De focus voor de ontwerpoplossing lag op de bewustwording van de festivalbezoeker omtrent het (h)erkennen van seksuele grenzen.

Ongevraagd een tik op je bil krijgen tijdens het uitgaan of op een festival lijkt er ook tegenwoordig namelijk nog bij te horen. Seksueel grensoverschrijdend gedrag komt veel voor op ontmoetingsplaatsen waar alcohol en flirten een grote rol speelt, waardoor grenzen makkelijk lijken te vervagen. De grens ligt voor iedereen ergens anders en is dus niet altijd specifiek aan te duiden. Uit mijn onderzoek blijkt dat het vaak onbewust gebeurt en het daarom belangrijk is om hierover het gesprek aan te gaan.

Om bewustwording te creëren rondom het (h)erkennen van seksuele grenzen heb ik ‘Eerste hulp bij Billenkoek’ ontworpen. ‘Eerste hulp bij Billenkoek’ is een campagne waarbij vrijwilligers op een ludieke en laagdrempelige manier seksueel grensoverschrijdend gedrag op festivals bespreekbaar maken. Het idee is dat de vrijwilligers vooraf een training krijgen van Emancipator, waarin zij leren hoe ze het gesprek aan kunnen gaan. In de praktijk zullen zij dit gaan doen door Billenkoekjes uit te delen met daarbij de vraag: ‘Mag ik jou Billenkoek geven?’. Bij ieder koekje zit een vraag of stelling over seksueel grensoverschrijdend gedrag waarover zij het gesprek aangaan. Heb je als festivalbezoeker het gesprek aan durven gaan? Dan krijg je een Billenkoeksticker die kenbaar maakt dat je bewust bezig bent met de seksuele grenzen van jezelf en of die van een ander.

De ludieke touch in het concept is om jongens en mannen te betrekken bij de preventie van seksueel geweld. In veel gevallen van seksueel geweld is de pleger hiervan man. Dit komt omdat jongens en mannen meer risico lopen om pleger te worden door de stereotyperende gendernormen en rollen (‘boys will be boys’, mannen moeten stoer zijn en mannen hebben de macht) die onze samenleving helaas nog steeds kent. Om potentieel plegerschap te voorkomen is het belangrijk dat de campagne ook aanslaat bij jongens en mannen. Humor speelt hierin een belangrijke rol en dat uit zich in de Billenkoekjes en de interactie eromheen.

Het belangrijkste inzicht dat ik heb opgedaan tijdens mijn onderzoek is dat het doorbreken van stereotyperende gendernormen en rollen cruciaal is voor het verminderen van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Wat vaak nog mist is een positieve benadering om bewustwording te creëren. Tevens zijn de Billenkoekjes in allerlei vormen, maten, kleuren en sekse. De koekjes refereren dan ook naar de mens als individu en de diversiteit die er is onderling, vooral onderling bij vrouwen en bij mannen onderling. Ieder mens is uniek en moet gelijkwaardig behandeld en gerespecteerd worden ondanks genderexpressie, sekse, seksuele oriëntatie, achtergrond of genderidentiteit. Deze factoren mogen nooit een reden zijn om ongewenst aangeraakt te worden en seksueel grensoverschrijdend gedrag te ervaren. Daarnaast zijn de vragen en stellingen gericht op zowel de pleger, het slachtoffer en de omstander, want hoe je het went of keert, iedereen kan een rol spelen in de preventie van seksueel geweld en bijdragen in het creëren van een veilige publieke ruimte.

Durf jij het gesprek aan te gaan?

 

E: bobettevanrijswijk@hotmail.com

Instagram: eerste_hulp_bij_billenkoek